Bedevaart

Ik noem mij zelf graag een agnost. Iemand die het ook niet precies weet. Als er straks niets blijkt te zijn, is dat prima. Blijkt het toch allemaal niet definitief afgelopen, even goede vrienden. Er was een tijd dat ik het allemaal wel geloofde. Dat er wel iets zou zijn en zong ik van harte met Rob de Nijs mee dat er geen einde aan het laatste einde was, alleen enkel maar een nieuw begin. Ik zong in de kerk mee in het koor van het nieuwe Jeruzalem en de pelgrimstocht der mensen en 40 jaar woestijn en en van god die goed is, vrede voor mensen doet en tijd geeft van leven. Al die liedjes kan ik nog vlekkeloos meezingen. Maar of ze waar zijn? Misschien wel. misschien niet. Het is gewoon een kwestie van stil maar, wacht maar en of alles echt nieuw wordt? God zal het weten, maar die laat maar weinig van zich horen.
Ik ben van oorsprong een katholieke jongen. Dat eeuwigdurend merkteken krijg je er van zijn leven niet meer uit. Te veel goede herinneringen, maar minstens evenveel pijn en verdriet. Maar soms lijkt het of ik de kerk weer heel ver achter mij heb gelaten. Dat denk ik dan. Maar soms als ik een kerk binnen wandel, is er opeens dat heimweegevoel. Heimwee naar wat. Ik loop de basiliek van St. Anne d’Auray binnen. Een veel te grote kerk voor een te klein dorp. Ooit heeft hier een boer een verschijning gehad van de heilige Anna, de moeder van Maria. En voor je het weet is zo’n dorp dan een bedevaartsplaats, goed voor 200.000 pelgrims per jaar, de toeristen niet meegerekend. Ik doop mijn hand in het immense wijwatersvat, kan het niet laten en sla een kruis. Oud gebaar, teken van… Ik verzucht dat ik soms weer gewoon katholiek zou willen zijn, maar dan zonder de kerk. Ergens in een verre hoek van de basiliek begint een priester een gebed. Een handje vol mensen bidt met hem mee . Ik steek een kaarsje op en weet dat er geen weg terug meer is.