Weg

Wat is vakantie anders dan het doorbreken van het ritme van de daagse bezigheden. Die daagse bezigheden kunnen een drukke baan zijn, maar evengoed de invulling van het wat meer kalme leven van een gepensioneerde. Ik ga met vakantie. Samen met Gade. Drie weken zullen we weg blijven. Morgenvroeg gaan we op weg naar Colpo. Colpo? Nooit van gehoord. Maar het lijkt te bestaan. Mijn tomtom heeft het gevonden. Ruim 950 kilometer, vlak bij de Bretonse zuidkust. Vandaag worden de koffers gepakt. Eerlijker gezegd: Gade pakt de koffers. Aan het eind van de dag zullen we de fietsendrager op de trekhaak monteren. Morgenvroeg zullen we vertrekken. Zoonlief en zijn lief zullen op het huis passen en Thomas van eten voorzien.
Op de dagen voor het vertrek word ik altijd in enige mate bevangen door reiskoorts. Ben bang dat ik de pincode van de creditkaart niet meer weet en vraag mij af of ik wel voldoende pillen op voorraad heb. Ik ben een zeurpiet, zo vlak voor de reis. Heb ik dat altijd gehad? Wordt dat de laatste jaren meer? Hecht ik mij teveel aan de schijnbare veiligheid van het eigen huis. Lokt het vreemde, het verre wat minder. Onzin. Als ik eenmaal daar ben zal ik genieten van Gades gezelschap en verder lekker niets. Gade heeft vast weer een mooi huisje uitgezocht. Een mooi huisje, maar zonder wi-fi. Dat betekent dat ik daar wel elke dag een stukje zal schrijven, daar kan ik niet buiten, maar de vraag is met welke regelmaat het verzonden zal kunnen worden. Is er een café voor de ochtendkoffie in de buurt waar ze ook een internetaansluiting hebben? Het schrijven van mijn dagelijkse 300 woorden zal als we aangekomen zijn weer gewoon zijn loop krijgen. Niet duidelijk is wanneer ze te lezen zijn.
Morgen en overmorgen zal ik geen stukje schrijven. Dan ben ik onderweg. Op weg naar vakantie. Naar fietsen en lezen en op een terrasje zitten met een cappuccino en wie weet een wi-fi-aansluiting.