Kersen

Gade komt thuis van haar werk. Om aan de broodnodige beweging te komen legt zij een deel van het traject tussen werk en thuis af met de fiets. Als het weer het toelaat tenminste. Op haar fietstocht komt zij langs een paar van die slordig in elkaar getimmerde marktkraampjes waar direct vanuit de bongerd kersen worden verkocht. Haar fietstocht leidt immers door de Betuwe. Bij zo’n tentje een bord met hanenpoten “KERSEN TE KOOP”. Honderdvijftig meter daarvoor vaak ook al een bord met daarop de wervende tekst “KERSEN 150 M.” Gade heeft bij een kraam een kilo kersen gekocht. Een grote bruine papieren zak tot de rand gevuld. “Kersen!”, zegt ze als zij binnenkomt. Het zijn niet zo maar kersen. Grote, diep donkerrode kersen. Ik proef er een. Vol sap en zoet. Betuwse kersen, hoe anders dan die in een plastic bakje samengedrukte exemplaren van de grootgrutter. En met deze kers proef ik niet alleen de vrucht maar krijg ook weer beelden van lang, heel lang gelden. Meer dan 60 jaar terug. Het dorp waar mijn vader ooit geboren werd en toen nog veel heel veel familie woonde, kende toen nog een jaarlijks kersenfeest. In een bongerd was een podium getimmerd. Daar musiceerde de plaatselijke harmonie, waar bijna al mijn neven in speelden. Er was een toneelstukje door de toneelvereniging. Hoogtepunt was de verkiezing van de Kersenkoningin die ik bewonderend bekeek met gevoelens die ik toen nog nauwelijks herkende. En er waren kersen, heel veel kersen. Ik deed pittenspuugwedstrijden met mijn veel oudere broers, die ik alleen maar won omdat ze mij, het nakomertje, een plezier wilden doen. En ik koesterde mij in het familiegevoel, de ooms en tantes, mijn vele neven en nichten, mijn vader en moeder, mijn broers en zussen, hun verloofdes.
De familie is inmiddels gedecimeerd. Met ooms en tantes, vader en moeder, broers, zussen en heel veel neven en nichten kan ik deze herinnering niet meer delen. Maar wat was het met hen goed kersen eten. Kersen met een smaak als die welke Gade nu meebracht vol zoete herinneringen.