Roman

“Daar zou ik een boek over kunnen schrijven.” Dat is een verzuchting die ik van tijd tot tijd hoor. Niet doen, denk ik dan, er worden al zo veel boeken geschreven. Er wordt sowieso al heel erg veel geschreven. Vertel mij wat. Dit is het dertienhonderdenzoveelste stukje dat ik  produceer. Samen zo tegen de 480.000 woorden. Woorden voor de vergetelheid geschreven. Wegwerpstukjes.
Soms krijg ik te horen dat ik ze zou moeten bundelen. Ik vind van niet. Wie zit er nu te wachten op gebundeld wegwerpgoed. Laat ze maar verdampen. En bovendien er is een archief waarin alle stukjes nog terug te lezen zijn.
Soms krijg ik ook te horen dat ik eens een roman zou moeten schrijven. Dat zijn mensen die mijn schrijfkunst hogelijk overschatten. Ik moet er niet aan denken. Een roman. Een plot, personages, een ontwikkeling, een strijd, katharsis. Dat is me werkelijk te veel gevraagd. En dan moet het ook nog lekker lezen. Ik ken mijn grenzen. Ik ben echt meer van het korte baanwerk. Een marathon van minstens 200 pagina’s, onbegonnen werk en dat moet het ook maar blijven.
Ik heb net weer een roman uit. Eigenlijk heb ik altijd wel net weer een roman uit. Bewonderend heb ik ‘Brik’ van Jaap Robben gelezen. Natuurlijk voel je de dreiging van het onontkoombare vanaf de eerste pagina’s al aankomen. Je weet dat het moet gaan gebeuren, maar hoe en wanneer? En dat sinistere decor van dat eenzame eiland waar het zich afspeelt. Twee huizen en een vervallend krot. Een vissersschuit. Robben neemt mij mee in een mij onbekende wereld, ver weg van de alledaagsheid van mijn bestaan. Een boek waarvan je het jammer vindt dat het uit is, had best nog wat mogen duren. Ik hou van schrijvers die ook nog verteller zijn.
Als ik zo’n boek gelezen heb weet ik waarom ik nooit een roman zal schrijven. Zelfs niet de geringste aanvechting daartoe voel. Ik laat het maar bij mijn dagelijkse stukje. Die zijn voorbij voor je het goed en wel weet. En dat is goed zo. Heel goed.