Terrasweer

Zon. Heel veel zon. Zon die er voor zorgt dat het terras in drie banen is verdeeld. Een zonnige, een schaduwrijke en dan weer een zonnige. Het gebouw dat vlak voor het terras staat zorgt voor de schaduwrijke baan. Zelfs de sterkste zon kan niet door de muren van een eeuwenoud gebouw schijnen. De schaduwbaan kruipt langzaam naar mij toe, maar zal mij niet bereiken. Het is de derde keer dat Gade en ik op een terras zitten op deze mooie Pinksterdag. ’s Ochtends zijn we de polder in gefietst. Over de dijk heen en over de dijk weer terug. Als mij ooit gevraagd zou worden een van de mooiste plekjes aan te wijzen zou dit tochtje hoog scoren. Het tochtje met als keerpunt het terras van de oude uitspanning. We schuiven aan aan een lange tafel. Naast ons een paar dat uitgebreid luncht. Wij laten het bij een broodje. Het paar krijgt de lunch niet op. Te veel. Of wij misschien hun overgeschoten  pain au chocolat willen. “Nee, dank u.” We proberen net wat te matigen, laten zelfs de koekjes bij de koffie liggen. Discipline. Voor hoe lang?
Het is heerlijk fietsweer. Goed fietsweer sluit altijd naadloos aan bij goed terrasweer.
Eind van de middag. Naar de stad. Naar de film. Eerst nog een drankje op het terras. Het in drie banen verdeelde terras. Dan de film. In de filmzaal is het heerlijk koel. Koud vindt Gade. Zij trekt een jasje aan. Na de film eten op een zonnige baan van het terras. De zon brandt op mijn rug. Gade wijst mij op het meisje met het korte blonde haar. Ze kent mijn smaak. Er komen wat bekenden langs. Een terloopse groet, een onbeduidend praatje. We eten onze maaltijdsalade. Dit is een mooie pinksterdag.
Traag fietsen we weer naar huis. Thuis zitten we nog even buiten. Op ons eigen terras. Het  is daar nog steeds weer voor.