Clubje

Ik ben lid van een mannenclub, een herenvereniging zegt een enkele ijdeltuit. Volgens de statuten kunnen ook vrouwen lid worden, maar ik ben daar mordicus op tegen. Ik heb in de club duidelijk gemaakt dat als er vrouwen lid worden ik vertrokken ben. Voor die opvatting heb ik geen enkel rationeel argument anders dan het jongens-onder-mekaar-gevoel. Maar ook dat is nauwelijks rationeel te noemen. Ik heb niets tegen vrouwen, laat dat duidelijk zijn. Maar mijn clubje is een jongensclub, een padvinderij in drie-delig-grijs op zijn chiqueste momenten. In mijn opvatting werd ik gisteren weer eens gesterkt. Het was asperge-avond. Een keer per jaar eet de club samen asperges. Zo’n club hangt natuurlijk van de oubollige tradities aan elkaar en dit is een van de betere. Op deze avond zijn ook de partners uitgenodigd. Gade en ik komen als laatste aan. En ziet, er heeft een natuurlijke selectie plaats gehad. Achter in de tuin zitten de mannen in een genoeglijke kring bij elkaar, Voorin hebben de vrouwelijke partners van de mannen elkaar gevonden. Het oogt als in een danstent op een vroegere dorpskermis. Aan de ene kant de jongens, aan de andere kant de meisjes. Het lijkt een van bovenaf bestierde orde die spontaan tot stand is gekomen. Een tijd geleden, tijdens een ander gezamenlijke bijeenkomst had ik een fel dispuut met een van de echtgenotes die het maar een achterhaald en archaïsch standpunt vond. Niet van deze tijd. Ik kon haar niet anders dan gelijk geven, maar dat bracht mij op geen enkele manier van mijn standpunt dat ik het plezierig vind lid te zijn van een mannenclub.
In de loop van de mooie zomeravond avond mengt het gezelschap zich. Net als in die dorpse danstent van destijds. Heel even komt het onderwerp van gemengde club ter sprake. Heel even maar. En er zijn dames die mijn opvatting delen. Eigenlijk is het heel eenvoudig. Soms hebben mannen samen een clubje, soms hebben vrouwen samen een clubje en een andere keer hebben mensen samen een clubje.