Roest

We hadden elkaar veel te lang niet gezien. Bijna twee jaar of daaromtrent. Niet dat we elkaar veel zagen, maar er was toch een zeker regelmaat te bespeuren. Zo een keer per kwartaal, misschien maar drie keer per jaar reisde ik naar haar woonplaats of kwam zij hier naar toe. We leerden elkaar kennen in het begin van de jaren 70 van de vorige eeuw. Goed kennen. Mooie tijden, schoolvoorbeeld van de tijdgeest in die jaren waarin we dachten dat we de wereld nog naar onze hand konden zetten.
Na een tijdje leek het voorbij. Gingen we ieder onze eigen weg en werd wat we hadden herinnering. Tot een flink aantal jaren geleden. Ik belde. Maar daar bleef het toen bij. Een paar maanden later berichtte ze mij. We maakten een afspraak en sindsdien zagen we elkaar om de drie, vier maanden. Dan bij haar, dan bij mij, dan bij een museum ergens in het land. Mooie dagen gekleurd door genoeglijk samenzijn en gedeelde herinnering. En dan komt de klad erin. Lichamelijk ongemak met daaraan gepaard gaande minimale mobiliteit verhinderen de overenweerse bezoeken. Een sporadisch telefoontje, daar blijft het bij. We volgen elkaar op afstand. Maar desondanks blijft er die oude, meer dan 40 jaar oude band. Die laat zich niet verbreken. Daarvoor is die veel te hecht.
Gisteren zagen we elkaar weer. Koffie, bijpraten, onze kinderen de revue laten passeren, klagen over onze wat krakkemikkige lijven. Natuurlijk naar het museum. Zonder museumbezoek is een dag met haar niet compleet. Samen eten en elkaar vertellen hoe leuk we het vinden elkaar weer eens te zien en te verhalen over oude liefde die niet roest.
Aan het begin van de avond vertrekt zij weer. 134 kilometer weg, zegt haar navigatieapparaat. Het randje van het land. Het mag nu niet weer zolang duren voor we elkaar weer zien, besluiten we samen.
Ik vertel Gade over het bezoek. En ook dat iemand anders me gauw weer wil zien. Ze kijkt me met een lichte glimlach om haar lippen aan: “Ach ja, het is lente, hè…”