Album

Ik had, dacht ik, al op alle mogelijke plaatsen gezocht waar het misschien kon liggen. Ergens in huis moest het album toch zijn, het album met foto’s uit mijn akademietijd in het midden van de jaren 60 van de vorige eeuw. Toen academie nog met een k werd geschreven! Maar in de kast waar ik het vermoedde, lag het niet. Ik wist precies welke foto’s erin zaten, dus eigenlijk had ik het album helemaal niet nodig. Maar het is wat lastig om anderen foto’s te laten zien die je alleen maar in je hoofd hebt opgeslagen. Het leek mij zo’n aardig idee om het album mee te nemen naar de reünie van de klas van 1968. Ik keek ook op plaatsen waarvan ik zeker wist dat het niet kon liggen, je weet maar nooit. Voor de zekerheid keek ik ook daar, maar inderdaad, daar lag het niet. De dag voor de reünie kreeg ik een ingeving. Misschien lag het wel bij de albums van mijn overleden broer. Een doos vol met fotoalbums, waarvan je eigenlijk niet weet wat je ermee moet doen. Vernietigen is ook al zo wat. Foto’s van meer dan 70 jaar oud, die doe je niet zo maar weg. En ja hoor, om de een of andere niet meer te achterhalen reden was mijn album in die doos terechtgekomen. De fotohoekjes hadden na al die jaren hun functie verloren, de meeste foto’s fladderden los tussen de schutbladen.
Ik nam het album mee naar de reünie. Er werd druk in gebladerd. Veel “Och, ja” en “Wanneer was dat ook weer” en “Weet je nog”.
Als ik ’s avonds thuiskom realiseer ik me dat ik het album heb laten liggen in het restaurant waar we samenkwamen. Ik bel op en vraag of ze misschien iets gevonden hebben. Nee, de meneer van het restaurant moet mij teleurstellen. Hij heeft het zaaltje waar we zaten nagezocht en geen witte plastic zak met een fotoalbum erin gevonden. Mocht hij het toch nog tegenkomen, dan zal hij mij bellen.
Misschien komt het album nooit meer boven water. Wil het gewoon weg zijn. Niet meer van ‘gelukkig hebben we de foto’s nog’. Het enige wat we dan nog hebben zijn de herinneringen en die zullen in de loop van de jaren alleen maar mooier worden.