Pinbon

Ik kan het niet nalaten om met caissières, dienstertjes en wat die meer zij  een praatje te beginnen. Het is een onontkoombare gewoonte geworden. Oude man die denkt zich gezien te maken bij jonge vrouwen. Gade zegt dat het bij de leeftijd hoort. En ik denk dat het bij mij hoort. Niet te vermijden dus. Ooit bij een terrasbezoek leverde mij het een lieve aai van de bedienende studente op. Maar die aai was een uitzondering. Vaak volgt er geen enkele reactie, meestal een goedmoedige glimlach van ach wel aardig zo’n opmerking, maar de volgende seconde alweer vergeten, opgelost in de tijd. Dat soort onschuldige kleine flirtjes zijn de randversieringen van het bestaan, geven kleur aan het monochroom  van alledag. Niet alleen een kinderhand is gauw gevuld.
Een van mijn standaardgrapjes, het leven hangt van gewoontes aan elkaar, debiteer ik als ik afreken via het pinapparaat. De vraag die daarbij altijd gesteld wordt, is of ik het pinbonnetje wil hebben. Ik zou niet weten wat ik er mee zou moeten doen. Ik houd van dat soort afrekeningen geen boekhouding bij. Van andere trouwens ook niet. En heb nu als cliché antwoord op die vraag: “Alleen als u er iets aardigs op schrijft.” Het pinbonnetje verdwijnt zonder toegevoegde tekst in de prullenbak van het etablissement. Een glimlach is mijn deel. Tot voor een paar dagen. Koffiedrinken in het dichtbije koffiecafeetje met Ex, Zoonlief en zijn lief. Genoeglijke terraskout. Ik reken af. Er staat een mij onbekende jonge vrouw achter de bar. Zag haar hier nog niet eerder, terwijl ik mijzelf toch tot de vaste klantenring reken. Ik kan mijn vaste grapje weer eens kwijt. Of ik het pinbonnetje wil. “Alleen als u er iets aardigs op schrijft!” Zij zoekt een pen en schrijft dan een snelle boodschap op de achterkant van het bonnetje: “Voor de grappigste man v/d dag 🙂 ” lees ik. Mijn dag, die dag kan niet meer kapot.