Uitstel

Het voorgesprek is allerplezierigst. Ze kennen elkaar weliswaar maar kort, maar zijn er vast van overtuigd dat het hoog tijd is voor een huwelijk. En het belooft een huwelijk met alles erop en eraan te worden. Er is zelfs een uitgebreide website voor in het leven geroepen. Routebeschrijvingen zijn gemaakt, puzzeltochten door de stad uitgezet om uiteindelijk bij het stadhuis en verderop bij de feestaccommodatie uit te komen. Ze hebben er zin in, dat wordt uit alles duidelijk. Elk woord dat ze zeggen is doordrenkt van hun genegenheid en de lol die ze hebben in het aanstaande huwelijk. Dat zal een feest worden om nooit te vergeten. Het gesprek dat we samen hebben loopt uit. Er is nog weer een anekdote te vertellen en een paar dagen later krijg ik per mail een aantal gegevens toegestuurd die zij in hun enthousiasme vergeten waren te vertellen. Stof genoeg voor een toespraak. Ik verheug me op een bijzondere bruiloft. De bruid is hoogzwanger, maar dat lijkt de feestvreugde niet in de weg te staan. Het kindje wordt over drie weken verwacht.
In  het weekend krijg ik een telefoontje van de bruid. Zij ligt in het ziekenhuis en zal daar pas uitkomen als hun kindje geboren is. Het huwelijk kan voorlopig niet doorgaan.
In al de jaren dat ik nu trouwambtenaar ben is het de eerste keer dat ik dit meemaak. Een enkele keer kreeg ik te horen dat een huwelijk niet doorging. Een ambtelijk berichtje, vaak ruim van te voren. Nooit eerder werd ik door de bruid gebeld, twee dagen voor de huwelijkssluiting. Ik stel me voor hoe ongelegen zoiets komt. Alle gasten zien te bereiken terwijl je hoofd naar heel andere dingen staat. Het grootse feest dat je in petto had op een voor het bruidspaar ook nog eens meer dan symbolische dag, gaat vooorlopig niet door. Er zijn belangrijker zaken aan de orde.
Straks zal er een nieuwe trouwdatum bepaald worden. Ik hoop dat ik dan kan. En in het trouwboekje zal er dan hopelijk een kindje bijgeschreven zijn.