Toeval

Voor het eerst sinds tijden was ik weer eens met de fiets naar de stad gegaan. Er waren een aantal redenen dat het zo lang, een paar weken, had geduurd.  Plausibele redenen. In ieder geval wat mij betreft. We waren naar Frankrijk geweest, hadden de fietsen niet bij ons. Zelfs als ik het gewild had zou het onmogelijk zijn naar de stad te fietsen. Dat lukt niet zonder fiets. Bovendien lag de meest dichtbije echte stad op 72 kilometer. Veel te ver weg. En dichterbij lagen alleen maar ingeslapen dorpjes te dommelen in een glooiend landschap. Toen we terug waren uit de Morvan was het hier een paar dagen alleen maar regen, regen en regen. Spoort niet met de mooiweerfietser die ik ben.
Gisteren scheen het zonnetje en ik moest in de stad iets afgeven. Geen enkele reden om niet de fiets te pakken en de geringe afstand naar de stad te overbruggen.
Toen ik de bibliotheek uitkwam, ik moest daar een brief afleveren, bedacht ik mij dat ik de mooie A wel eens kon bellen. Misschien was zij in de stad en had ze tijd voor een kop koffie. Ik had haar een tijdje niet gezien. Ik pak mijn telefoon en zie dat ik een gemiste oproep heb. Twee minuten geleden. Precies het moment dat ik dacht te gaan bellen. Omdat ik mijn telefoon op ‘stil’ had staan, miste ik die oproep. In mijn schermpje zag ik dat het A was die gebeld had! Bestaat toeval? Bestaat synchroniciteit van handelen? Zij belt op het moment dat ik wilde gaan bellen. Ik bel haar. “Dat is snel!” Ook zij vond dat we elkaar maar weer eens gauw moesten zien. We spreken af elkaar over een uurtje in het koffiecafeetje op de markt te ontmoeten. Nog tijd genoeg om even bij mijn oude vertrouwde boekhandel binnen te lopen en weer te bezwijken voor een boek dat thuis op de stapel nog te lezen boeken komt te liggen.
In het koffiecafeetje heb ik mijn cappuccino al half op als A binnenkomt. Zij begroet mij met een hartelijk “Ha, ome Jan!” De verhoudingen zijn duidelijk. Het is genoeglijk als altijd.