Nergens

Dit blog gaat nergens over. Toch zijn er genoeg dingen waarover ik zou kunnen schrijven. Spannende verhalen. Maar ik doe het niet. Ik leg niet heel mijn ziel en zaligheid hier bloot. Zeker niet als het over anderen gaat. Maar ik zou daar heel wat over kunnen verhalen.
En daarom gaat dit blog verder nergens over dan over een gewone doorsnee woensdagochtend. De gewone rituelen. Opstaan, toiletmaken. Gade is al eerder naar haar werk vertrokken. Zij wel. Het is mijn tweewekelijkse prikdag. Als mijn bloedwaarde tenminste binnen de marges valt. Anders moet ik elke week in mijn pink prikken. Het resultaat vandaag is iets te laag. Dat wordt dus over een week weer prikken. Nu de dosering aanpassen.
Ontbijt. Een boterham met 30+ kaas, een mok thee. De krant doorbladeren. De dagelijkse puzzel bijna helemaal oplossen. In het middenwoord ontbreken nog een paar letters. Wedden dat ik die straks bij de lunch wel vind. Voor ik naar mijn werkkamer ga, ruim ik de vaatwasser uit. Als ik de kat weer binnenlaat zie ik dat de afvalzak met plastic rommel zo goed als vol is. Ik bind hem dicht en breng hem naar de hoek van de straat. Als ik terugloop komt Boaz naar buiten. Boaz is 21 maanden. Een leeftijd die je nog in maanden uitdrukt. Boaz begroet mij enthousiast en zoals steeds wanneer ik hem zie begint hij te huppelen en bewegingen met zijn armpjes te maken. Er moet gezongen worden van In de manenschijn en het laddertje, het raamkozijn, de vogel en de vis en de duizendpoot, van een en van twee en van mijn dikke, dikke tante Kee, van recht en van krom en het wieltje rombom. Ik heb gewaarschuwd, dit blog gaat nergens over dan over een dansje dat ik met de kleine Boaz maak. Zijn moeder hijst hem in zijn fietsstoeltje. Op naar het kinderdagverblijf. Ik ga naar mijn werkkamer. Geef mijn bloedwaarde door aan de trombosedienst. En ga aan het schrijven. Nergens over.