Jupiler

Het is zondagmiddag kwart over vijf, misschien iets later. De scheidsrechter heeft gefloten voor de rust. Het staat 3-0 voor Sparta. Dat wat mijn club leek te zijn zal gaan degraderen uit de eredivisie. Mijn zoon, de voetbalvriend en ik kijken elkaar aan. Ja, we gaan. We willen de tweede helft niet meer meemaken. We kwamen hier om vermaakt te worden. Niet om ons te ergeren. En dat is het afgelopen anderhalve seizoen te veel het geval geweest. Natuurlijk kan niet iedereen een wereldvoetballer zijn, maar je mag wel inzet, passie en betrokkenheid verwachten.
Voor de wedstrijd begint maken de spelers met handgebaren duidelijk dat zij verwachten dat het publiek hen zal steunen, achter hen zal staan. Ze lijken te vergeten dat die oproep alleen maar gevolgd zal worden als zij werklust en gedrevenheid laten zien. Niet dus. Zoonlief en ik lopen door een druilerige regen naar de auto. Inderdaad, het is om te huilen. Een aantal jaren had ik een seizoenkaart. Ik zal die niet verlengen. Dat had ik al maanden geleden aangekondigd. Ik zie geen enkele reden daarop terug te komen. En ja, ik laat mijn clubje in de steek. Dat doet een echte fan toch niet. Een terecht verwijt? Ja, als het clubje mij niet al zoveel wedstrijden lang in de steek had gelaten. De stoelen 5, 6 en 7 van rij 4 in vak F zijn volgend seizoen weer vrij.
Thuis belt Gade. Bevriende kunstenaressen hielden een kijkmiddag in een van hun ateliers. Daar was zij bij. Ik koos voor het voetballen. Foute keuze. Met een stel mensen gaan ze samen iets eten. Of ik nog aanschuif? Graag. De mededeling dat N.E.C. gedegradeerd is, maakt in dit gezelschap geen enkele indruk. Er is zoveel meer in de wereld dan voetballen. De maaltijd verloopt geanimeerd. De gesprekken waaieren alle kanten uit. Maar geen gaat ook maar een beetje richting voetbal. Jupiler is hier alleen maar een biermerk, maar ook dat komt niet ter sprake. Ik drink een Bavaria, wit, 0,0% en geniet van de maaltijd en de gesprekken. In het stadion, hoor ik later, is het nog lang onrustig geweest.