Tweede

Ja, ook ik behoorde gisteravond, het was al begin van de nacht, tot de miljoenen die keken naar de uitslag van het Eurovisie Songfestival. Het festival zelf was goeddeels aan mij voorbij gegaan. Al die presentaties die in veel gevallen niets met een liedje te maken hadden, ik geloofde het wel. Ik zag acrobaten aan gevaarlijke stellages hangen, complete choreografieën werden er gedanst en bij heel veel liedjes zag ik jongens over het podium rennen als betrof het de 60 meter indoor. Ik kreeg een folkloristische instructie hoe Poolse dames zonder wasmachine hun kleding toch proper houden. En ergens in dat geweld stond dan een zanger of zangers en soms allebei tegelijk ook nog hupsend een liedje tot een zo goed mogelijk einde te brengen. En dat alles in een flitsend decor van verspringend licht. Het deed mij denken aan wat Zoonlief ooit tegen mij zei toen ik een onbeholpen powerpoint presentatie had gemaakt, overlopend van effecten: “Zo pap, je hebt alle knopjes wel weten te vinden.” Dat leek ze in Kopenhagen ook gelukt. Een beetje te veel van het niet altijd zo goede.
Tegen half twaalf ben ik naar boven gegaan. Tanden gepoetst, nachtkleding aan en daaroverheen mijn ochtendjas. Vreemde benaming overigens voor dat kledingstuk op dat uur van de dag. En weer naar beneden om de voorlichter van de Deens premier uit de serie Borgen de uitslag te zien presenteren. Ik ben verslaafd aan uitslagen. Als ik al zappend langs een wedstrijd, maakt niet uit of het snooker of curling is, kom of midden in een quiz beland, dan wil ik altijd weten hoe het afloopt. De puntenpresentatie van het Songfestival is dan ook voor mij een absoluut hoogtepunt. Zevenendertig keer mag ik horen wie er 8, 10 of 12 punten krijgt. Ik zie hoe Waylon en Ilse keurig in het spoor blijven van de uiteindelijk winnares, die niet alleen een baard heeft, maar ook nog kan zingen. Maar in het spoor blijven is niet genoeg. Zelfs niet als je afgetekend tweede wordt.
Voor het eerst hoor ik de winnende bijdrage van Mevrouw Wurst. Gewoon iemand die een mooi wat pathetisch liedje staat te zingen. Zonder allerlei gehups er omheen. Blijken toch liedjes een en twee geworden te zijn. Heet het toch niet voor niets een songfestival.