Nostalgie

Gade en ik zijn deze eerste dagen niet alleen in Frankrijk. Een vriend is mee gereisd. Hij is vaker, veel vaker in dit gebied geweest en heeft er nog steeds een bijzonder band mee. Hij heeft hier talloze herinneringen liggen. Voor hem zijn de tripjes die we hier deze dagen maken een sentimental journey. Gistermiddag mondde dat uit in een soort bedevaart. We reden naar het huisje dat eigendom is van zijn schoonfamilie, zijn voormalige schoonfamilie. Toevalligerwijze is zijn ex-schoonzus is er met een stel vrienden om het huisje de jaarlijkse opknapbeurt te geven. Wij, maar vooral onze vriend, worden enthousiast ontvangen. “Je kent de weg er nog wel, laat jij het huisje maar even zien”, oppert de ex-schoonzus. Hij laat ons het huisje zien. We zien de logeerkamer waar hij sliep met zijn toenmalige vrouw, de kamer waar zijn schoonvader opgebaard lag. Later de dag rijden we langs het kerkhof waar die begraven ligt. Nee, we hoeven daar niet te stoppen. Op de overloop staat nog een grote tekening die zijn dochters in 2008 gemaakt hebben. Dat moet de laatste keer zijn dat hij in het huisje geweest is. In de tuin drinken we thee. Gade ziet mogelijkheden in dit riante vakantiehuis haar komende verjaardag te vieren met een klein aantal goede vrienden. We nemen afscheid. Elk weggetje dat we rijden krijgt begeleidend commentaar van onze vriend. “Hier reed ik met mijn dochter op haar kleine fietsje, trapte ze dapper naar boven en suisde naar beneden, harder dan ik wilde.” We komen langs de ‘Mairie’ waar hij trouwde. Een boerenhuis dat alleen als zodanig herkenbaar is door het opschrift. Daar was het dat de burgemeester van het gehucht hem in de echt verbond. Dat was ooit. De vriend toont ons de plaats waar destijds de bruiloftspicknick werd gehouden. De toen zo grazige weide is veranderd in een stenige vlakte. Omineus? De stemming is ernaar alles een nostalgische duiding te geven. De vriend wijst ons een naar zijn zeggen mooie weggetje. Dat blijkt dood te lopen op een kanaal, waar we niet verder kunnen. Nee, niet nog een metafoor.
Morgenvroeg brengen wij de vriend naar het station op 83 autominuten afstand. Zijn trein vertrekt om 07.20 uur. We zullen aan het eind van de nacht vertrekken. Er ligt dan een lange nieuwe dag voor ons. Nee, niet nog een beeld.