Interview

Ik loop onze zonovergoten straat in. Ik zie de overbuurman staan praten met een jonge man met een microfoon in zijn hand en in de onmiddellijke nabijheid een net zo jonge cameraman. De overbuurman roept mij toe dat dit echt iets voor mij is. “Vraag Jan maar, die doet dat wel.” Het lijkt of hij mijn ijdelheid kent. Zelf heeft hij geen zin in een vlug opgenomen straatinterview. De man met de microfoon vraagt of hij mij een paar vragen op camera mag stellen . Hij wil nog niet vertellen waarover, dat zou de spontaniteit van het gesprek maar negatief beïnvloeden. Ik vind het allemaal prima. Even lijken mijn oude voorlichterstijden weer terug te komen, al wist ik toen meestal wel waar het gesprek over ging.
De cameraman is niet tevreden over de plaats. Hij heeft te veel last van de zon. We verkassen naar de overkant van de straat. De interviewer wil mijn mening weten over de molestatie van een 11-jarig meisje op deze plek nu een week geleden. Ik had er nog niets over gehoord en nu word ik zo maar de woordvoerder van de buurt. Zo blijkt die avond uit de montage van het itempje in de nieuwsuitzending van de lokale omroep.
Ik bekijk die uitzending met Zoonlief. Die kwalificeert mijn korte bijdrage als wel heel erg pvda, met een bijna overdreven aandacht voor de dader. Ik beuzel op tv wat over het starten van een circuit dat moet bijdragen aan zijn ‘rehabilitatie’. Het was duidelijk dat ik niet op het woord resocialisatie kon komen, maar toch een deftig woord wilde gebruiken. Ja zo’n camera, zelfs die van de lokale omroep, doet wat met de mens. Zeker als hij onverwacht tot “wat de buurt vindt” wordt gebombardeerd. Natuurlijk zeg ik ook dat ik boos ben. 11-jarige meisjes moeten gewoon rustig naar school kunnen fietsen.
Tevreden ben ik wel over mijn opmerking dat je je niet door angst moet laten leiden. “Angst leidt alleen maar tot angst.” Kan zo als spreuk op een dagkalender, maar die spreuken hebben maar de werking van een dag.