Vulling

De ochtendrituelen verlopen als altijd. Nergens wordt van het vaste stramien afgeweken. Ik sta op, sanitaire stop, douche, nee vandaag geen scheren, niet echt nodig, tandenpoetsen, aankleden. Ontbijt. Ik zet thee. Ik smeer mijn sneetje brood, doe er mijn 30+ kaas op. Vouw mijn krantje open, lees de column en neem een hap van mijn boterham. Tot op dat moment is alles nog zoals het negen van de tien ochtenden gaat. De koesterende zekerheid van een vast patroon. Maar dan stoot ik op iets hards in mijn mond. Er kraakt iets tussen mijn tanden. Een steentje in het brood, is mijn eerste gedachte. Voorzichtig manoeuvreer het dan nog niet door mij geïdentificeerde voorwerp naar buiten. Het is geen steentje. Ik determineer het als een van de laatst overgebleven restanten van een al vaak aangetaste en en gerepareerde kies. Ik heb het bange vermoeden dat het nog het enige stukje  kies was waar de vullingen zich aan konden hechten en zo een wankele basis vormde voor het restauratiewerk van de tandarts. Ik bel die tandarts. De volgende dag kan ik terecht. Vroeg, voor mijn doen heel vroeg. Acht uur.
Ik ben net terug. Het was zo vroeg dat je zelfs in Nijmegen nog geen parkeergeld hoeft te betalen. Ik vlij mij in de tandartsstoel. Die legt mij in de zelfde positie als ik normaliter op dit tijdstip inneem. Gestrekt, maar dan nog in mijn warme sponde. De vriendelijke tandarts diagnosticeert vaardig het euvel. Het blijkt niet mijn kies te zijn die het begeven heeft, maar een stukje van de vulling. Dat kan nog gerepareerd worden. Hoe vaak heeft zij de afgelopen 21 jaar, zo lang is zij mijn tandarts, daar in die verre uithoek van mijn mond haar zegenrijke werk niet gedaan? Ook nu gaat ze weer aan de slag. Uitboren, glad maken, vullen, polijsten. Een half uur later ben ik voorzien van een eenvlaksvulling, een tweevlaksvulling en is er, althans volgens de rekening, tweemaal geëtst in combinatie met etsbare onderlaag ten behoeve van composietvulling.
Mijn gebit lijkt weer even gered. De fantasieën die ik had over extracties, bruggen en kunstgebitten kunnen voorlopig weer de kast in. Over een paar maanden staat er een reguliere afspraak met haar. Hopelijk alleen voor een periodieke controle.