правда

Ik skyp met een vriendin in Rusland. Dat doe ik geregeld. Even een praatje maken, even horen en zien hoe het met haar gaat. Ik ken haar al heel lang. Nog uit de tijd dat een telefonische verbinding alleen maar mogelijk was via een telefoniste. Een gesprek moest je aanvragen en dan  een tijdje wachten op een verbinding. Nu skypen we rechtstreeks in het wankele vermoeden dat ons gesprek ergens anders ook zal worden opgevangen en er mogelijk wel meegeluisterd wordt. Of denk ik nu te veel in koude oorlogtermen?
Gisteren heb ik haar weer gesproken. En natuurlijk hebben we het ook over de situatie in de Oekraïne en De Krim. Ja, ze heeft het ook op het nieuws gevolgd en daar gehoord dat er helemaal geen extra militairen vanuit Rusland gestuurd zijn. Het ging gewoon om Russische troepen die daar al waren. En de onlusten in Kiev, ook weer volgens haar nieuwsberichten, waren  het werk van buitenlandse agitatoren die geen Slavische taal spraken. Dat hadden de journalisten van haar nieuwskanaal zelf gehoord. Haar waarheid staat bijna lijnrecht tegenover de onze. De Russische ingreep is gerechtvaardigd. Er wonen daar zoveel Russen en die moeten beschermd worden. En natuurlijk hoopt ze ook dat er geen oorlog komt, daar zit niemand op te wachten. Maar het is duidelijk dat zij de ontwikkelingen daar door een Russische bril bekijkt.
Welke bril heb ik op? Die van een objectieve waarnemer, die van een door de westerse pers beïnvloedde burger, die van iemand die een bijzonder plaatsje in zijn hart heeft voor Rusland? Wat is de waarheid? En hoe zeer verschilt mijn waarheid van haar правда? Om over idealen nog maar te zwijgen. Is ons ideaal het ideale en onze opvatting over democratie de enig juiste. “Twee hoeraatjes voor de democratie”, zei Churchill ooit, “Drie is te veel.”
Terug naar de waarheid, wat is dat. Dan citeer ik graag Jan Brokken die een van zijn personages ergens laat zeggen: “De waarheid is nog een verhaal.”
Benieuwd welk verhaal er hierover uiteindelijk verteld gaat worden.