Jeanne

Om de een of andere reden voorziet mijn grootgrutter zijn kassières met een badge met hun voornaam. Zal vast marketing-technisch wel helemaal doordacht zijn. Moet waarschijnlijk een persoonlijk accent geven. Misschien is het ook wel dat ik, als ik niet te spreken ben over de behandeling door mijn kassière, weet over wie ik moet klagen bij haar chef. Maar dit is een puur theoretische veronderstelling, want ik ben nooit ontevreden over de kassières. Als er al een fout gemaakt wordt ligt het aan een onleesbare barcode. Ach, waar is toch de tijd gebleven dat een kassajuffrouw alle prijzen uit haar hoofd kende  en razendsnel aansloeg op de kassa.
Mijn kassière van dienst heet vandaag Jeanne. Staat tenminste op haar badge. Zij begint met het obligate:  “Goede middag.” Ik antwoord met: “Dag Jeanne” en vraag haar of ze misschien naar Jeanne Hébuterne is genoemd. Ik weet niet waar die vraag vandaan komt. Weer zo’n associatieve hersenkronkel, waarbij mijn mond vlugger reageert dan ik kan bedenken. Ze kijkt me glazig aan. Ik probeer stuntelig uit te leggen: “Je weet wel, Jeanne Hébuterne, de muze en het model van Amadeo Modigliani, de schilder.” Ze schudt haar hoofd en vraagt me naar mijn bonuskaart. De enige juiste reactie lijkt me. Het is duidelijk dat ze tijdens haar werk niet op dit soort gesprekjes zit te wachten. Die horen via een vast stramien te verlopen. Het wordt nu tijd om te vragen of ik koopzegels wil en dan of ik het bonnetje wil. De dialoog eindigt zoals die hoort: “Prettige dag verder.”
Thuis pak ik het grote Modigliani-boek uit de kast. Ik kreeg het van mijn toenmalige verloofde als verlovingsgeschenk. Modigliani was toen al een van mijn favoriete schilders, vooral de schilderijen waarin hij de langhalsige Jeanne portretteerde. Het is bijna een halve eeuw geleden dat ik dat boek kreeg. Dat was in de tijd dat kassières nog geen naambordjes droegen en de prijzen van de boodschappen nog uit hun hoofd moesten kennen.