Woongroep

De plaats van samenkomst was De Refter. Ooit een heel deftig meisjespensionaat en nu al weer sinds jaar en dag een complex dat tal van woongroepen herbergt. De samenkomenden zijn de leden van mijn mannenclub. Een aantal is vergezeld van hun dames. We zullen een rondleiding door het imposante gebouw krijgen. Een rondleiding die gelardeerd wordt met een drietal voordrachten over vrouwen. Vrouwen in de tijd van Karel de Grote, in de 19e eeuw en ik mag mij te buiten gaan aan het verhaal van Mariken van Nieumeghen. De notie achter de combinatie van de voordrachten en de rondleiding ontgaat mij volledig, maar je moet niet op alle vragen een antwoord willen hebben.
Gade en ik zijn veel te vroeg. De Refter ligt als een Harry Potteriaans Zweinstein op ons te wachten. In de hal geen enkele aanwijzing waar we zouden moeten zijn. Geen mens. We wachten buiten in een winteravond die dat maar niet wil worden.
Het gezelschap is niet veel later toch compleet.  In onze club is 8.00 uur meestal 8.15 uur. Was mij even ontgaan. De rondleiding voert ons door een oneindig trappenhuis naar boven. De treden zijn diep uitgesleten. Zelfs zachte meisjesvoeten hollen het marmer uit. Er wordt verteld over de strenge discipline, van het verplichte zwijgen en over de afstand tussen de chambrettes en de wasgelegenheid, een lange kille wenteltrap. Eenmaal boven lopen we langs de wooneenheden van nu. Er wonen zo’n 80 mensen in groepen variërend van 3 tot 8 mensen.
Ooit, ik was nog met Ex getrouwd, overwogen wij ook in een woongroep te gaan wonen. Ex vooral. Centraal wonen heette dat soort projecten. Het is er gelukkig nooit van gekomen. Al was het een paar jaar wel zo dat Ex en ik een soort woongroep vormde in ons eigen huis.
In De Refter is een aparte afdeling voor 50+. Gade en ik kijken elkaar even aan. Toch maar niet. Het straatje waar we wonen lijkt af en toe op een woongroep. Dat is ons genoeg. En genoegen.