Loterij

Ik ben geen gokker. Nou vooruit, misschien toch wel een beetje. Ik speel mee met de postcodeloterij. Durf die ook niet op te zeggen, want ik leef in de oprechte veronderstelling dat als ik dat doe bij de eerstvolgende trekking de straatprijs van enkele miljoenen op mijn postcode zal vallen. Maar die miljoenen gaan dan aan mijn neus voorbij en procederen tegen de loterij heeft dan geen enkele zin. Daar is jurisprudentie over. Dus blijf ik maar lid en troost mij met de nobele gedachte dat ik niet meedoe voor het eventuele gewin, maar tot steun aan de talloze goede doelen die deze loterij zegt te steunen. Ja, een mens kan zich zelf heel wat wijsmaken.
Ik ben ook een trouw speler in de staatsloterij. Elke maand koop ik vijf vijfjes. Ik doe dat gewoon bij het sigarenwinkeltje op de hoek. Vijf loten met als eindcijfer 1, 3, 5, 7, 9. En dat doe ik telkens weer tegen advies van Gade in. Die is er van overtuigd dat ik met haar aan mijn zijde nooit een enigszins substantiële prijs zal winnen. Dat geluk kleeft niet aan haar, zegt ze. Sterker nog, zij stoot dat af, meent ze. Weten we in ieder geval waar het aan ligt dat de zilvervloot hier niet binnenloopt. Het literpak ijs van Ben & Jerry  vergeet ze dan maar gemakshalve. Dat won de hele wijk, dus wij ook. Prijs is prijs.
Gisteren was de maandelijkse trekking van de staatsloterij. Zo juist controleerde ik mijn loten. Op twee viel geen prijs, maar op drie andere wel. € 1, €4 en € 20. In totaal € 25 . Een rendement van 166%. Kom daar maar eens om.
Vraag is nu wel of dat invloed heeft op mijn relatie met Gade. Verhouden geluk in het spel zich met het geluk in de liefde. Neemt dat laatste nu evenredig af, nu ik heel even gelukkig ben in het spel. Volgende keer zullen het wel weer vijf nieten zijn. En wordt weer waar dat resultaten uit het verleden geen garantie geven voor de toekomst. Misschien Gade de eindcijfers laten bepalen als bestendiging van de liefde. Volgens haar dan gegarandeerd geen prijs.