Uiltje

Crematieplechtigheid. De wachtruimte voor de aula stroomt langzaam  vol. Familie, vrienden, bekenden van de de overledene. De familie heeft er voor gekozen geen gebruik te maken van de aparte familiekamer. “We horen toch allemaal bij elkaar op dit moment”, is de simpele verklaring van een van haar nichtjes. Tot mijn verrassing zijn er ook wat oud-collega’s van lang geleden van de overledene en daardoor ook van mij. En zo krijgt deze crematie ook iets van een reünie. Als we de aula ingaan komen we bij elkaar te zitten. Een hele Verkennersbank constateren we. Want daar kennen we elkaar van. Ooit, vroeger, werkten we alle vijf als functionarissen voor training en vorming bij de Katholieke Verkenners. Nu zo’n 45 jaar geleden. Sinds die tijd is ieder een eigen weg gegaan, maar het gevoel van vriendschappelijke betrokkenheid bleef. Niet uitbundig, soms alleen een verjaardagskaart of een kerstwens, in enkele gevallen een bezoek. Maar dat gevoel van verbondenheid is nooit weggegaan. Die zo speelse jaren ’70 hebben hun sporen achtergelaten, samen te veel meegemaakt, nu geworden tot steeds herhaalde anekdotes.
De overledene wordt zonder overdrijving en met veel genegenheid geschetst in de afscheidsdienst. Geen gezwollen woorden, geen hagiografie, maar een warm verhaal van haar beste vrienden en nichtjes. En mooie muziek. Geen grote droefenis, maar het besef dat het zo goed is geweest.
De overledene had een heel grote collectie uilen en uiltjes. Ze was ooit met het verzamelen daarvan begonnen en toen dat eenmaal in de vriendenkring bekend was, hoefde zij nauwelijks zelf meer te verzamelen. De uiltjes kwamen haar aangevlogen en bevolkte een aantal boekenplanken en een vitrinekast. Honderden. De nichtjes memoreerden de uiltjes in het in memoriam voor hun peettante. Maar ook dat de uiltjes nu weer zouden uitvliegen en dat wij allemaal een van haar uiltjes zouden mee krijgen als herinnering aan hun zo bijzondere tante.
In de koffiekamer na de dienst was het goed toeven. Dankbaarheid en genegenheid. En ik kreeg, net als iedereen een van haar uiltjes mee. Om zijn hals een briefje met haar  naam, geboorte- en sterfdatum en op de keerzijde “Door familie en vrienden in liefde losgelaten. 6 februari 2014”.