Voorbij

Vier weken geleden was ik bij haar op bezoek. Ik schreef er over in mijn blog. Over de ooit zo sprankelende vrouw, die nu door een haar in de steek latend lichaam aan huis was gekluisterd. Ik eindigde dat blog met: “Na twee kopjes koffie, ik heb chocoladesoesjes meegebracht, vertrek ik weer. “Je moet gauw weer eens langs komen.” Ik neem me voor dat te doen. Bij haar op bezoek, zij kan er nauwelijks meer uit. Maar ik weet ook dat de weg naar de hel geplaveid is met goede voornemens.”
Ik heb het voornemen niet meer waar kunnen maken. Een paar dagen geleden is ze overleden. Gisteravond ben ik afscheid wezen nemen in het uitvaartcentrum. Ik trof de mensen die haar lief waren geweest en die ik kenden van haar verjaardagen. Haar broer, haar nichtjes, haar vrienden en vriendinnen. Ik realiseer me dat ik die mensen alleen maar ken via haar. Met geen van hen had ik rechtstreeks contact. En het besef kwam in mij op dat ik hen na de uitvaartsplechtigheid over een paar dagen zo goed als zeker nooit meer zal zien. Er wordt een periode echt afgesloten. De wereld wordt weer wat kleiner.
Nooit meer zal ik op bezoek komen in haar flat. Niet dat ik daar de deur plat liep, maar het was toch een vertrouwde plek. Haar verjaardagen waren een plezierig trefpunt van de  mensen die haar kende. Elk jaar werden vaak weer de zelfde verhalen verteld en steeds weer werd daar hartelijk om gelachen. Een goede anekdote kan tegen herhaling.
Ik sta naast haar kist. De pijn is van haar gezicht verdwenen. Een maand geleden zag ik een krom gebogen oude vrouw. De pijn tekende haar lijf. Niet haar geest. In ons laatste gesprek bleef die alert. “Je moet gauw weer eens langs komen.” Ik ben er, maar zij heeft er geen weet meer van.
Op haar rouwkaart staat de aanhef “Ik heb een mooi leven gehad”. Goed dat ik daar een klein deel van mocht zijn.