Schoonheid

Dit titel van dit stukje had net zo goed ‘Verval’ kunnen luiden. Het thema van de afscheidsbijeenkomst luidde namelijk ‘De Schoonheid van het Verval’. Op die bijeenkomst nam een vriend van mij afscheid van zijn docentschap aan de Hogeschool Arnhem Nijmegen. Samen met een collega. Aan de hand van een inleiding van een filosoof onderzochten zij de schoonheid in het verval. De filosoof  begon met het stellig verklaren dat het onzinnig was, de schoonheid van het verval. Die twee begrippen waren niet met elkaar te verenigen. Hij sleurde er Wittgenstein met de haren bij: De hond miauwt en de kat blaft. Taalkundig is er niets mis met dat zinnetje, maar het past niet, het klopt niet. Honden en katten en hun geluiden horen tot verschillende categorieën en zijn onverenigbaar en daarmee onzin. En zo, stelt hij, zit het ook met schoonheid en verval. Onverenigbaar, dus onzin. Dat is mijn  gebrekkige samenvatting van zijn opvatting. En daarmee leek hij de poten onder het thema van de middag te hebben weggezaagd. Leek. Want de twee afscheidnemende docenten dienden hem op beeldende wijze van repliek. Zij toonden aan dat er in verval schoonheid kan schuilen. Dat die twee zaken wel degelijk verenigbaar zin. En dat is maar goed ook. Eerst even aangeven waarom ook ik vind dat die zaken verenigbaar zijn. Dat er schoonheid in verval kan huizen. Dat die twee taalgebieden verenigbaar zijn, ook al vond de filosoof van niet. Misschien komt het omdat schoonheid een statisch iets is, iets dat is. Verval is een proces. Iets dat gaande is. En in dat gaande zijn, zijn momenten van schoonheid waarneembaar. Oh, heerlijke filosofie van de koude grond.
Als ik ’s ochtends, net uit bed, nog niet gedoucht, in de spiegel kijk zie ik een gegroefde kop, met wallen en warrig uitstekend haar en vaak wat waterige ogen. Los van wat ik zie is er ook nog wat ik voel. Verval. Maar als ik dan meewarig naar mij zelf knik, de wallen, rimpels en het ongemak negeer, zie ik een twinkeling in mijn ogen en weet ‘beauty is in the eye of the beholder’. Er is schoonheid in het verval.