Insgelijks

De kassière van de grootgrutter raffelt diens mantra tot in de perfectie af: “Goede middag, uw bonuskaart alstublieft, spaart u koopzegels, wilt u het bonnetje, een prettige avond nog.” Het komt er gladjes uit, vergezeld van de van dienstwege  voorgeschreven glimlach. Mijn bonuskaart komt ze tegen tussen de boodschappen en nee, ik spaar geen koopzegels en het bonnetje hoef ik ook niet. Dat kan ik meelezen op het boven haar hangende schermpje. En haar goede wens beantwoord ik meestal met een knikje of een kort gemompeld evenzo. Behalve als mijn vast kassière er is. Op maandag en donderdag. Dan is er spraken van een gans ander afrekenritueel, niks geen riedeltje, gewoon een praatje met aan het eind het noemen van het bedrag, gevolgd door het pinnen en een “Tot de volgende keer.”
Gade heeft een huisje geboekt voor de voorjaarsvakantie. In de Bourgogne. Ook daar zullen  we boodschappen doen en ook daar hebben de kassières hun vaste riedeltje. Al is dat voor toeristen vaak korter, want ze weten heus wel dat we geen voordeelkaart van de Casino hebben. Maar ze eindigen wel met een vriendelijke groet: “Bonne soirée.” En dan antwoord ik met een van de mooiste Franse woorden die ik ken: “Pareillement.” Ik vind het een woord als een gedicht. Prachtig ritme. Een lied, wat heet, een chanson gelijk.
Dat alles overdacht ik , domweg wachtend in de kassarij. Toen ik aan de beurt was dreunde het kassameisje haar litanie op. Even had ik de neiging haar: “Prettige avond nog” te beantwoorden met dat welluidende ‘pareillement’. Zou volstrekt ongepast zijn, dat zonovergoten Franse  ‘pareillement’ op een donkere Hollandsche  januari-namiddag. Toen viel mij dat statige, mogelijk zelfs wat bekakte en vast uit de mode zijnde ‘insgelijks’ te binnen. En dat antwoordde ik haar. Insgelijks schurkt dicht tegen pareillement aan. Heeft een plezierige gevoelswaarde en een mooie klank. Ik denk dat ik het er voorlopig maar in houd als antwoord bij de kassa of bij andere voorkomende gelegenheden. Insgelijks. Mooi woord.