Gerust

Gade stond erop mij te vergezellen naar de afspraak met de cardioloog. Zij vond, en dat is terecht, dat ik niet genoeg doorvroeg als ik bij hem op consult was. Ook dat ik dan te badinerend over mijn welbevinden sprak. Dat klopt. Misschien ga ik op die momenten de waarheid wel een beetje uit de weg, bang voor het oordeel van de deskundige.
Keurig op tijd, in mijn geval dus altijd te vroeg, melden we ons in het ziekenhuis. Ik word verwacht. Voor de afgesproken tijd worden we binnengeroepen. En zoals bij elk bezoek wordt er ook nu weer een hartfilmpje gemaakt. Als al mijn hartfilmpjes achter elkaar zouden worden afgespeeld zou dat inmiddels een avondvullende gebeuren zijn. Ik mag me weer aankleden. Het wachten is nu op de cardioloog zelf. Hij komt met mijn dossier in de hand bijna in zichzelf pratend binnen: “Ja, dat duidt dus op een zuurstofgebrek aan de rand van het oorspronkelijke infarctgebied, maar ziet er verder goed uit. Geen reden tot direct ingrijpen.” Hij gaat zitten. We begrijpen dat deze uitleg ook zijn wijze van begroeting was. Er staat tenslotte maar 10 minuten voor dit consult in de planning, dus elke minuut moet benut worden. Hij legt nog het een en ander uit en Gade stelt de vragen die ik altijd vergeet of gemakshalve weg laat. Op zijn monitor zie ik de beelden van mijn scan. Fraaie regenboogkleuren, die mij verder niets zeggen. Hij onderzoekt mij ook nog even. Voor de tweede keer in vijf minuten mag ik mij weer uitkleden. Hij beluister mijn hart, mijn aders in de hals, mijn voeten. Zelfs daar is mijn hartslag goed waar te nemen. Nog geen sprake van verstopping. Nee, hij is niet ontevreden over het stabiele beeld, maar wel blijven bewegen, veel blijven bewegen is zijn advies. Binnenkort nog even een echo laten maken. Dan schrijft hij het recept uit voor weer een half jaar pillen, veel pillen. Heel even hebben we het nog over het kerstconcert van het Engelse jongenskoor dat we een paar weken geleden bezochten. De 10 minuten zijn er 20 geworden. Als we het ziekenhuis verlaten voel ik me stukken beter. Wat een paar geruststellende woorden al niet vermogen.