Dictee

Het was me het kijkavondje wel gisteren. Eerst naar het Vlaamse Blokken, toen naar een clandestiene aflevering van ‘Homeland’, dat steeds spannender en ongeloofwaardiger wordt. Gade en ik zijn bij aflevering 8 van het derde seizoen, waarin Brody in een paar weken van een wrak transformeert in een afgetrainde marinier. Dan is het tijd voor mijn nieuwe verslaving. Liever gezegd weer opgepakte verslaving: ‘De slimste mens’. Kan nog steeds niet tippen aan de Vlaamse afleveringen die ik destijds op de Belg zag. Philip Freriks is nog lang geen Erik van Looy en Maarten van Rossem  haalt het niet bij Rik Torfs, maar ik vind het het aankijken waard. Het is voor mij ook een fikse portie zelfbevestiging als ik antwoorden vind waar de kandidaten haperend naar blijven zoeken. Een licht gevoel van triomf spoelt dan weldadig door mij heen. Een mens is tenslotte niet op aarde om zich zelf te vernederen. Waarom dan precies wel is mij eigenlijk ook niet duidelijk, maar in ieder geval niet om zich al te veel te kort te doen. Of moet tekort hier nu aan elkaar geschreven worden? En hoe zit het met te veel of is het in dit geval teveel? Dat was ook het onderwerp van het volgende programma dat ik zag. Het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Ging dit jaar niet alleen over spelling, maar ook over grammatica, foute zinnen en verkeerd woordgebruik. Ik heb niet meegeschreven. Durfde de confrontatie met mijzelf niet aan. En twijfel nu ook al weer of het niet mij zelf moet zijn. Ik heb geen dictee, groot of klein, nodig om fouten te maken. Daar heb ik mijn dagelijkse stukje toch voor. Ik weet dat daar met enige regelmaat fouten insluipen, soms met donderend geraas hun plaats innemen. Ik weet goed dat ‘ik wordt’ niet zo geschreven hoort te worden. Toch komt het gewoontegetrouw zo mijn vingers uit en moet ik het altijd terug verbeteren. Of is het terugverbeteren of bestaat dat woord helemaal niet.
Ik zag bekende en onbekende Nederlandersen Vlamingen zweten en fouten maken. Wat die fouten betreft, ad ik in hun midden niet misstaan. Ik heb daar veel ervaring in. En ervaring is, volgens Oscar Wilde, de naam die wij geven aan de optelsom van onze vergissingen.