Familie

Ik was op de verjaardag van Toon. Zaterdagmiddag vanaf 15.00 uur. In Het Witte Huis. Er staan drie tafels uitnodigend op de gasten te wachten. Op iedere tafel staan 8 kopjes op de koffie te wachten. Daarnaast een gebakje. Zo hoort een verjaardag gevierd te worden. Een ordentelijke verjaardag begint met koffie met gebak. Toon is er. Zijn broers zijn er. Zijn zus is er. Hun echtgenoten zijn er. En verder nog wat bekenden van de familie. Twee nichtjes zijn ook naar de verjaardag van Ome Toon gekomen. Bijna onbekende familie van mij,  nichten in de vijfde of zesde graad. Voelt al haast niet meer als familie. Hoever gaat een familie gevoel. Hangt van veel meer af dan van allen maar de bloed- of aanverwantschap. Tot gistermiddag wist ik niet eens dat ik een achternichtje in Papendrecht had. Ik ken de kinderen van mijn neven en nichten niet. En zij kennen mij niet. Wie weet hoeveel familie ik in mijn leven al achteloos voorbij ben gegaan en zij mij. Waar een verjaardag al niet goed voor is.
Een broer van Toon spreekt een welkomstwoord. Wij zingen “Lang zal hij leven.” “80,” denk ik, “hoe lang is lang dan?”
Een andere neef, allemaal op of rond de 80, zij horen tot de sterke kant van de familie, heeft een ouderwetse trekzak bij zich. Hij speelt. Liedjes uit een vervlogen tijd. Flarden van zinnen herinner ik mij. Ik word weer even een jongetje van een jaar of zeven en hoor mijn veel oudere neven liedjes zingen die bij mij fragmentarisch beklijfd zijn. “Meisje lief ik hou van jou.”  Meer niet. Maar die regel zing ik van harte mee.
Ik raak in gesprek met een neef. Hij is 77, maar ziet er jonger en gezonder uit dan dat ik. Een buitenman. Zo omschrijft hij zich zelf. Grond moet hij voelen als hij met zijn bijen bezig is. Hoe verschillend kunnen levens zijn.
Ik ga te vroeg weg. Ik mis het eten. Ik kies een voetbalwedstrijd in plaats van meer contact met mijn familie. Had misschien een andere keuze moeten maken. Ook zonder mij zou mijn club wel gewonnen hebben.