Anti-slip

Even leek het of ze echt op me stond te wachten. Alsof ze wist dat ik langs zou komen. Ik was op weg naar de AH. In mijn tas wat lege fessen om in te wisselen. En het was nog vroeg. Net vijf over tien. Normaal ga ik pas in de middag op mijn kleine boodschappentour. Zonder een echt aanwijsbare reden ging ik nu al in de ochtend. Net na het ontbijt en ook nadat ik het dagelijkse kruiswoordraadsel in de krant heb opgelost. Althans bijna.
Als ik de straat overgestoken ben in mijn thans zo bedaagde tempo zie ik haar staan.
“Ik wist dat je op me te wachten stond.”
“Ik wist dat je langs zou komen.”
Onzin natuurlijk. In werkelijkheid staat ze te wachten tot de doe-het-zelfwinkel opengaat. Dat duurt nog 10 minuten. Ik heb haar in geen tijden meer gezien. Voor het laatst met mijn verjaardag, nu bijna een jaar geleden. Waar bleef de tijd de we elkaar geregeld spraken, samen ergens gingen eten en elkaar duidelijk maakten hoe aardig we elkaar wel niet vonden. Ook nu begroeten we elkaar meer dan hartelijk. We beklagen ons gezamenlijk dat we elkaar te weinig zien. Hoe zo weinig, zeg maar gerust nooit meer. Druk, druk, druk. Zij zit tot over haar oren in de horeca, nauwelijks tijd voor iets anders. In ieder geval niet met mij. Het is zoals het is. Ze vindt dat ik er niet goed uitzie. Het is ook nog vroeg op de dag, ik moet nog op gang komen.
“Zal ik een keer bij je langs komen?”, vraagt ze. Lijkt me een uitstekend idee en ja ik ben veel thuis, ’s ochtends zeker. “Ik kom echt gauw”, verzekert ze me, “Hand op mijn hart.”
De winkel waarvoor ze stond te wachten gaat open. Ze heeft anti-slip stickers voor in de douche nodig.
“Tot gauw.”
“Ja echt, tot gauw.”
Het grote wachten is begonnen.