Charles

Vandaag wordt Prins Charles, de prins van Wales, 65 jaar. Ik hoorde het gisteravond bij ‘Met het Oog op Morgen’. Ik had mij nooit gerealiseerd dat ik bijna drie jaar ouder was dan de Prins. Is ook niet iets om mij dagelijks mee bezig te houden en het heeft verder ook geen enkele betekenis. Wat mij wel bezighield was de mededeling dat hij nu pensioen ging ontvangen. Destijds, toen hij in militaire dienst zat had hij keurig zijn pensioenpremie betaald en was dat blijven doen, ook toen hij niet meer in actieve dienst zat. En daarom heeft hij nu recht op pensioen. Pensioen krijg je normaal aan het eind van een werkzaam leven. Ik geniet er nu al een paar jaar van en ik kan je vertellen dat het inderdaad genieten is. Maar die arme Charles moet nog beginnen aan de baan waar hij een heel leven voor is opgeleid en klaargestoomd: koning van Groot-Brittannië. Van die baan is er maar een en die komt in de Britse traditie alleen maar vrij als degene die die baan heeft doodgaat. Lijkt me toch een heel vervelende situatie. Dat je zit te wachten op de dood van je moeder om eindelijk eens echt aan de slag te kunnen gaan. Alles wat voor die functie nodig is, heb je in een heel leven je eigen gemaakt. Maar het is onmogelijk het geleerde in praktijk te brengen.
Ik probeer mij voor te stellen dat ik een functie ambieer, waarvoor ik ook adequaat opgeleid ben, maar die pas na mijn pensionering vrij komt. En erger nog, ik zal mijn moeder nooit kunnen vertellen hoe blij ik met mijn nieuwe baan ben, want ze is dan dood. Lijkt me heel vervelend, zelfs als ik een redelijk pensioen zou genieten van  een bijbaantje dat ik eerder had. Ik moet er overigens helemaal niet aan denken op deze leeftijd een voltijds baan te bekleden. Heb daar nauwelijks nog tijd voor.
Normaal is pensionering een felicitatie waard. Bij Charles lijkt me dat minder aan de orde. Zeker nu hij een baan in het verschiet heeft die geen pensioenregeling kent.