Allerzielen

Op deze dag brand ik een kaarsje. Niet alleen omdat de KRO mij zegt dat te doen. Nog minder omdat een begrafenisondernemer her en der in het land herdenkingsbijeenkomsten organiseert. Nee, ik brand een kaarsje omdat vandaag de dag is dat we van oudsher onze doden herdenken. Allerzielen. Ik brand maar één kaarsje voor alle doden die ik ken. Het brandt naast een fotootje van mijn vader. Als vertegenwoordiger van al mijn bekende doden. De vader op de foto heb ik nooit gekend. Een jongeman nog, voornaam de camera inkijkend. Een kapsel dat nu weer helemaal in de mode is. Met scheiding en kuif. Ik heb mijn vader alleen maar als oudere man gekend. Hij was 54 toen ik geboren werd. Hij was een van de eerste nabije doden. In 1968 stierf hij, kort na mijn zwager. Wat volgde was een lange rij van doden. Broers en zussen, ooms en tantes. Daar zijn er geen meer van in leven. Neven en en nichten, mijn moeder, allemaal dood. En ook al een stel vriendinnen, leeftijdgenoten. Voor hen allemaal brand dat ene kaarsje. Zou ik voor al mijn bekende doden een kaarsje branden dan was het een zee van licht.
Vroeger, toen al deze mensen nog leefden, ging ik op Allerzielen met mijn moeder naar het kerkhof, waar ik nu op een steenworp afstand van woon. Maar toen ik nog een broekenman was, was dat een hele expeditie. Vanuit het Waterkwartier, naar Nijmegen-Oost. We gingen dan naar het graf van mijn opa en oma, die heel kort na mijn geboorte stierven. Het was een naamloos eenvoudig, niet met een steen  gedekt graf. Nu niet meer terug te vinden. Waarschijnlijk geruimd. Ik herinner mij nog de imposante stilte als ik daar met mijn moeder de kruisweg liep. Zag de grote graven en het hoekje met kleine kindergraven. Voel nog hoe ik haar hand vasthield, geïmponeerd door alles wat ik niet begreep en nu nog niet vatten kan. Leven, dood.
Ik brand een kaasje voor al mijn nabije doden en hoop dat er ooit, maar voorlopig nog niet, ook voor mij een kaarsje gebrand zal worden.