Storm

Ik word vanochtend wakker met de mededeling op de wekkerradio dat het KNMI de weerwaarschuwing heeft opgeschaald van code Oranje naar code Rood. Kommer en kwel zullen de komende uren ons deel zijn. Het oog van de stormdepressie ligt op dat moment nog boven Londen, maar met genoemde windsnelheden is de Noordzee een peulenschil.
Er spelen allerlei storm- en windliedjes door mijn hoofd. Van “Als ’t stormt in je hart, ga mee, ga mee. Met de storm die je voert naar een wilde zee. Zet het anker niet uit, red niet je huid, want de tijd zal ’t getij weer keren…” tot “Hoor de wind waait door de bomen, hier in huis zelfs waait de wind.”
Ik woon nu twintig jaar in mijn huidige onderkomen. Het is een huis met plat dak, dus van afgewaaide dakpannen zal ik weinig last krijgen. Hoe anders was dat in het huis dat ik daarvoor bewoonde. Wij woonde er net. We schrijven 1975 en er trok een fikse storm over het land. Niet alleen in de kustprovincies, zoals nu, maar ook in ons deel van het land. De wind slaat onder de pannen, de meeste vallen weer op hun plaats terug. Een paar kletteren met geraas van het dak. De volgende ochtend komt een aannemer de geringe schade herstellen. Sinds die tijd lag ik in stormachtige nachten met nauw verholen angst te luisteren naar de klapperende dakpannen. In de twintig jaar dat ik in dat huis woonde is niet een keer nog een pan van het dak gewaaid. Voor niks nachtenlang slecht geslapen als de wind rond het huis gierde. Nu met het platte dak slaap ik door de heftigste storm heen.
De nieuwsdienst vertelt mij dat de ergste storm tussen nu en 13.00 uur de kust van Noord-Holland zal teisteren. In mijn achtertuin buigt de jonge ginkgo van tijd tot tijd heel ver door.
Als het stormt in je hart ga mee, ga mee. Maar waar moet zo’n ginkgo naar toe?