40

Eergisteren werd Zoonlief 40 jaar. Mijn god, ik heb een zoon van 40! Dat klinkt geweldig oud en dat is het ook. Als ik aan de toekomst dacht, had ik nooit de gedachte dat ik ooit een zoon van 40 zou hebben. Zoons en dochters zijn jong, denk je. Maar nu is het zo ver, 40. Straks zal er ooit weer een gesprek plaats vinden waarin men mij zal vragen of ik ook kinderen heb. Dat soort huis-tuin- en keukentafel gesprekken. En dan zal ik ja antwoorden en dan komt de onvermijdelijke vervolgvraag hoeveel? En hoe oud? Ik zal antwoorden: “Ik heb een zoon van 40 en een dochter van bijna zo oud.” En elke keer zal ik denken wat zijn ze al oud, wat ben ik al oud.
Gisteravond vierden we zijn verjaardag met een klein etentje. Dat combineerde we met de viering van de verjaardag van Gade die vandaag jarig is. Wij vieren die verjaardag in de beslotenheid van het boshuis in de Achterhoek. Straks komt de zaterdagclub ter gelegenheid daarvan in de onvolprezen Roskam in Gorssel op de koffie. Voor een keer heeft die club zich buiten de stadsgrenzen verplaatst om Gade te feliciteren. Gade houdt niet van grote verjaarsfeesten. Misschien volgend jaar, als er weer een mooi rond getal wordt bereikt.
Zoonlief gaf na het etentje nog een feest voor vrienden. Dat hebben we aan ons voorbij laten gaan. Drie DJ’s zou ons te veel worden. Wij reisden af naar ons boshuis. Tegen de tijd dat het feest begon, waren wij hier. Een nachtelijk bos,beschenen door een net vol geweest zijnde maan. Is er een mooier decor denkbaar voor het begin van een verjaardag? Gade werd geen veertig, ik was dat al lang geleden geweest. Zoonlief zit nu ook aan deze kant van de grens van het nieuwe leven. En zo verglijdt de tijd. Dat vieren we. Dat de tijd niet is tegen te houden. En dat is maar goed ook.