Wortelopdrukprogramma

De overbuurvrouwen hebben hun voortuin aangepakt. Nu wonen zij in een bovenhuis en hoort de voortuin maar voor een heel klein gedeelte bij hun onderkomen, maar zij ergerde zich aan de slordige aanblik die de tuin bood. Er lag nog een slordig pad, gras woekerde alom en studentenfietsen, van de bewoners van het benedenhuis, hingen schots en scheef in een fietsenrek. In mijn ogen was het een prima voortuin, maar de overbuurvrouwen dachten er anders over. En de vader van een van de overbuurvrouwen ging aan de slag. Ik werd jaloers op zijn energie en werklust en zag hoe het gras uit de tuin verdween, het slordige pad opgeruimd werd, stenen aangevoerd werden en kruiwagens vol wit zand werden gestort. Een heuse stratenmaker kwam om alles netjes recht te leggen en dat lukte in een paar uur. Nu ligt er een piekfijn bestraat voortuintje, met in het midden ruimte voor een perkje. Het is de bedoeling dat midden in dat perkje nog een boompje komt te staan. En ik voorspel dat dat boompje ooit het einde van de strak gelegde bestrating zal inluiden. Bomen hebben de neiging te groeien. Niet alleen bovengronds, maar ook onder de grond. De wortels zullen zich een weg zoeken en met onvermoede kracht zullen  die de stenen opdrukken. In de buurt waar wij wonen staan heel veel grote oude bomen. Hun wortels hebben de straten veranderd in ouderwetse kermisattractie, een cake walk. Ooit zal het nu nog niet geplante boompje dat ook gaan doen met het voortuintje van de overbuurvrouwen. Ooit zullen zij last krijgen van wortelopdruk. Maar ach, boompje groot, plantertje dood.
Toen ik nog op het stadhuis werkte had de gemeente een heus wortelopdrukprogramma. Dat was laveren tussen Scylla en Charibdis. Buurtbewoners wilden een glad wegdek, maar de bomen mochten niet gerooid worden. Dat was soms niet te combineren en was het kiezen tussen het handhaven van een boom, maar wel een hobbelige straat. En de overheid mocht dat dilemma oplossen. Onmogelijk. Deed je nooit goed. Bij de buurvrouwen zal die kwestie pas over tientallen jaren spelen. Ik zal de afloop niet meemaken.