Stoner

“Voordien had hij de dood als een literaire gebeurtenis gezien of als een trage, rustige inwerking van de tijd op onvolmaakt vlees.”
Ik lees deze regel in Stoner van John Williams. Stoner is een hype. Ik hou meestal niet van hypes en laat die boeken dan ook met een groot gemak links liggen.Ik lees in een exemplaar van de tweeëntwintigste druk. Het boek had er maar negen maanden voor nodig om dat aantal te halen. Waarom ik dan nu toch in Stoner ben begonnen?  Gade kocht het als vakantieboek en besprak het in haar leesclub. Die waren allemaal enthousiast. “Jij zult het vast ook heel mooi vinden,” was haar aanbeveling. Even was er twijfel. Zoonlief had mij net een stapeltje Brusselmans gebracht. Ik kende die schrijver alleen maar van televisie en vind het nodig hem ook als schrijver te leren kennen. Maar nu ik in Stoner ben begonnen weet ik dat een nadere kennismaking met hem nog maar even moet wachten.
Stoner leest met groot gemak. Op een plezierige manier stelt hij zijn personages voor. In een pagina vertelt hij over elke nieuwe figuur. Terugbladeren om te kijken wie wie nu ook weer was, is niet nodig. Zo helder zijn zijn introducties.
Een eindoordeel past mij nog niet. Ik ben nog niet eens halverwege en misschien moet ik mijn mening ook nog wel bijstellen. Maar voorlopig sleep ik het boek met mij door het hele huis mee en wil ik weten hoe het verder gaat.
Bij sommige zinnen laat ik het boek even zakken, neem het weer op en lees de zin nog eens. Het openingscitaat  is daar een voorbeeld van. Ik vraag mij dan weer even af hoe ik zelf tegen de dood aankijk. Ik schreef ooit een bundeltje met als titel ‘De dood en de dingen’. Daar komt veel dood in voor. Literair? Ach, misschien. Al raak ik er nu steeds meer van overtuigd dat de dood vooral ook een kwestie is van een trage, rustige inwerking van de tijd op onvolmaakt vlees is.