Bankje

Soms is het onontkoombaar om over heel triviale zaken te schrijven. Dan geen inhoudelijk zware beschouwingen, geen reflecties, maar gewoon vertellen van wat er aan de hand was. En dat blijkt dan niet eens zo veel bijzonders te zijn, maar ik vind het toch het beschrijven waard.
Een aantal blogs geleden schreef ik over de aanschaf van een nieuw bankje. Gade heeft mij slinks een bankenwinkel binnengelokt en in minder dan geen tijd was de koop gesloten. Een bankje dat met een paar handgrepen verandert in een redelijk comfortabel bed. Het zal in de plaats komen van twee fauteuils, zitplaatsen voor Gade en mij bij het tv-kijken. Ik was nog even bang dat het bankje zou gaan detoneren en te groot zou zijn voor de beschikbare ruimte. De meetlat sprak mijn vermoeden tegen, maar ik bleef wat wantrouwend.
Eergisteren ging de telefoon. Er meldt zich een mij onbekende naam. Die laat ze volgen door een mij op het eerste gehoor even onbekend bedrijfsnaam. De mevrouw hoort mijn aarzeling. “Van het bankje”, verduidelijkt ze. Het kwartje valt. De mevrouw vertelt dat het bankje binnen is en dat het zaterdag tussen 12 en 2 bezorgd kan worden. Of dat schikt. Dat schikt.
Keurig binnen de genoemde tijdspanne wordt er gebeld. Het is de mevrouw van de bankenwinkel zelf, vergezeld door een jonge man. Even vraag ik me af of het haar zoon is en dat de bankenwinkel nog echt een familiebedrijf is. Toen we het bankje kochten was er in de winkel naast de mevrouw nog een jonge dame, die haar dochter had kunnen zijn. Vandaar mijn voor de aanschaf van een bankje verder volstrekt irrelevante gedachten over de familierelaties binnen de bankenwinkel. Ik vraag er verder ook niet naar.
Het bankje wordt in etappes binnengebracht. Frame, zitting, rugkussen en nog een rugkussen. Samen vormen ze een plezierig zittend bankje. Niks geen aparte stoelen meer, maar samen op de bank tv kijken. Zoals het hoort. Gade en ik wijden de bank in met Mr. Selfridge, Miranda en Koefnoen.
Het bankje kijkt geweldig.