Gas

Gade wil me eventueel wel wegbrengen en later op de avond weer ophalen. Maar ik weet nog niet of ik wel de hele avond wil blijven, de hele avond kan blijven. Ik ben mijn grenzen aan het verkennen. Hoe lang hou ik het ergens uit, hoe moe is mijn lijf nog, hoe is het mijn conditie gesteld. En nu is het een mooie gelegenheid dat eens te gaan verkennen. De grenzen iets te verleggen, eigenlijk heel erg te verleggen. Tot nu toe liep ik niet meer enkele tientallen meters, nu ga ik me met de auto verplaatsen. Twee maanden niet gereden. Hoe zal dat gaan met mijn voet? De chirurg heeft afgelopen maandag groen licht gegeven. Na een paar testjes  was zijn uitspraak dat ik met een gerust hart weer in de auto kon stappen. Mijn voet zou het gas- en rempedaal vlekkeloos kunnen bedienen. En zo ging ik gisteravond op weg naar de seizoensopening van mijn mannenclub. Voor de zekerheid mijn kruk maar meegenomen. In de auto voelde het op de chauffeursplaats direct al weer zeer vertrouwd. Het was alsof ik gisteren nog gereden had en mijn voet hield zich voorbeeldig. Ongeschonden kwam ik bij het restaurant aan waar ik mijn medeleden ontmoette.
Een kruk is een geweldige aanleiding voor het begin van een gesprek. En zo kon ik heel vaak uitleggen dat ik gestruikeld was en een pees had gescheurd. Het blijkt dan al gauw dat ik niet de enige in de club ben die dit euvel is overkomen. We gaan aan tafel. In de loop van de avond lijkt het of mijn rechterschoen steeds kleiner wordt. Mijn voet komt in een knellende greep. Vocht. Ik verbijt het vervelende gevoel. Maar na het dessert houd ik het toch voor gezien. Ik laat de koffie aan mij voorbijgaan. Het staartje van de openingsbijeenkomst kan ook wel zonder mij. Ik zwaai ter afscheid met mijn kruk. Drieëntwintig mannen  zwaaien terug.
Ik rij terug naar huis. Ik heb mijn grenzen weer wat verlegd.