Helden

Ik bouw weer langzaam mijn conditie op. Ik stiefel door het huis metéén kruk, vaker al zonder en fiets deze week twee keer per dag 10 minuten op de hometrainer. Lijkt weinig, is ook weinig, maar volgt het schema dat ik op kreeg van de deskundige overbuurvrouw. Soms vragen mensen hoe ik dat fietsen op de hometrainer vind. Laat ik daar duidelijk over zijn. Ik vind er helemaal niets aan, maar ik weet dat het goed voor me is. Daarom doe ik het. Niet omdat ik het leuk vind of de meest verheffende gebeurtenis in  mijn leven is. Eigenlijk het zelfde gevoel dat ik had bij mijn al jaren geleden begonnen wekelijkse fitnessuurtje. De bevrediging kwam altijd achteraf. Toch maar mooi dat ik het gedaan had. Met het fietsen is dat net zo. Niet voor niets staat het apparaat opgesteld in de kamer waar ook de tv staat. Dat was mij van alle kanten aangeraden. Kijk tv als je aan het hometrainen bent. Dat leidt lekker af en de tijd vliegt om. Ik klim op de fiets en zet de tv aan. Op de ene zender staan alleen maar teletekstberichten. Nu niet direct  erg afleidende kost. Op de tweede zender val ik in een praatprogramma. Als ik het later op zoek blijkt het ‘Helden van vroeger’ te heten. In een troosteloos decor zitten vier mensen met elkaar te praten over hoe het vroeger was toen zij bij de tv werkten. Een meneer ken ik niet. Hij is de gespreksleider. Verder zitten er een pedante Harrie Geelen, die alles beter weet, daarnaast Ria Bremer van Stuif ‘ns in en Barend Servet, waarvan ik niet weet hoe hij in het echt heet. Ze babbelen over de Sjef van Oekelshow, Vinger aan de Pols, Oebele en Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen, Meneer. En als je iets met die programma’s van doen hebt gehad, wordt je dus een held. Zo makkelijk is het.
Ik fiets mijn verplichte 10 minuten. Als ik daarmee klaar ben is het programma nog niet afgelopen, maar ik kijk het niet uit.