Monique

“Mè Monique.” Als ik haar belde meldde zij zich altijd zo. In het prachtigste Nimweegse accent dat je je maar kunt denken. Die schelle è en de lang aangehouden ie in haar eigen naam. Ik was haar al lang uit het oog verloren. Destijds ging ik geregeld naar haar toe. Zij had een obscuur pedicure-praktijkje. Haar achtertuintje werd bijna helemaal gevuld door een schamel tuinhuisje en daar knipte ze mijn nagels en masseerde mijn voeten. “Da fien je wel lèkker, hè?”
Monique had een paar ongelukkige liefdes achter de rug. Dat bleek uit een zoon van 16 en een dochtertje van 3. Verschillende vaders en in die tijd was ze met Theo, vader van geen van beide. Op een gegeven ogenblik stopte Monique met haar praktijk. Er was iets met de belastingen. Er waren controles geweest en de praktijk leek niet langer meer rendabel. Ik heb ook nooit een rekening van Monique gehad. Het ging altijd handje contantje en haar tarieven lagen ver beneden de marktconforme prijzen. En zo verdween Monique uit mijn leven. Ik ontmoette haar nog een keer bij de trouwpartij van haar hoogbejaarde vader met een even bejaarde mevrouw. Maar spreken deed ik haar toen niet. Het was zo’n snel huwelijk, waar het hele gezelschap binnen 15 minuten weer buiten staat, getrouwd en wel.
Gisteren kwam ik Monique weer tegen. Bij de balie van mijn huisarts waar ik net op controle was geweest. In het voorbijgaan groetten we elkaar. Toen ik bij de auto was, haalde ze me in. Hoe of het met me ging. “Duut seker wel pien soen scheuring. Ik loop bij de dokter feur een slijmbeursontsteking in mien schouder. Krieg ik straks een spuit feur, mäör irst mot ik nog werreke.” Ze ziet er nog stralend uit. Ik hoor dat Theo definitief bij haar weg is. “Ach, sat er toen al ien.” Maar er gloort een nieuwe liefde. “Heel pril, heur. Ik doe feursichtig, ik heb mien lesje we geleerd.” En haar vader ligt heel slecht. In minder dan vijf minuten krijg ik een heel familiegeschiedenis te horen. “En, o ja, ik gao verhuise.”
Ik denk niet dat ik er ooit op visite zal gaan. “Dag Monique, het ga je goed.” “Ja dank je Jan, jouw oek en sterkte met het been.”