Vliegen

Daar waar de weg een fietspad wordt, ligt ons vakantiehuisje. En eigenlijk houdt het fietspad ook op. Het verandert in een houten  bruggetje over de vaart die langs ons huisje loopt. We kunnen precies bijhouden hoeveel fietsers er bij ons langs komen. Er ligt  op het bruggetje een plank los. En elke passerende fietser is goed voor eenmaal ’toktok’ als hij of zij over het bruggetje rijdt. Ons huisje is ook het laatste huisje van het dorpje. Aan de overkant van de vaart ligt een groot bietenland. Tenminste ik neem maar aan dat het bieten zijn. Het land is groot en groen. In de verte loopt de weg van Harlingen naar Leeuwarden. De boer beregent zijn land. Nog iets verder weg ligt de Waddendijk. Ik ben er nog niet geweest. Te ver. Gade wel. Heeft er al menig zonsondergang gefotografeerd. Ik ben veel in het huisje. Kan voorlopig nog niet echt anders. De wereldkampioenschappen atletiek op tv zijn een welkome afwisseling. Doe ik toch ook nog op mijn manier aan sport. Maar dat doe ik ook nog op een andere manier. Actiever. De landelijke ligging van ons huisje brengt ook met zich mee dat het een aantrekkelijke verblijfplaats is voor talloze vliegen. Hun aanwezigheid draagt bij aan het arcadische karakter van ons onderkomen. Op zich heb ik niets tegen vliegen. Ooit zal ik wel geleerd hebben wat het nut van hun bestaan is, maar dat ben ik vergeten. En daarom sla ik hen dan ook met weinig scrupules dood. De boeddhist in mij is toch nog niet sterk genoeg om niet een klein gevoel van triomf te ervaren als ik er weer een geraakt heb. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat in 9 van de 10 gevallen de vlieg mij te slim af is. Ons huisje is standaard uitgerust met twee vliegenmeppers. Nu, na meer dan een week word ik er steeds behendiger in. Mijn snel geslagen backhand is het meest effectief. Maar het lijkt of er voor elke doodgeslagen vlieg er twee op zijn begrafenis komen en zo blijf ik bezig. Vakantie of niet.