Berusting

Wat moet je doen als je lijf dingen doet die jou niet bevallen? Dat is op dit moment bij mij het geval. Ik wil graag beter worden. Ik wil dat het operatiewondje zich sluit, de ontsteking zich echt door de tweede antibioticakuur laat verdrijven en ik langzamerhand kan beginnen met een beetje fanatieker oefenen om de gehechte pees weer wat beter te laten functioneren. Dat wil ik! Maar wie is ik? Dat is naast die ferme gedachte, voortkomend uit een sprankelende geest, ook nog een lijf. Het meeste functioneert daarvan naar behoren of wordt door heel veel verschillende pillen daartoe gestimuleerd. Maar er is nu ook een deel van het lijf dat dermate pijnlijk disfunctioneert dat het al het andere beïnvloedt, zeg maar gerust beperkt.
Hoe moet je daar mee omgaan. Ik kan natuurlijk heel erg boos worden, vloeken en mopperen. Maar dat maakt de pees niet hechter, doet de wond niet sneller slinken. Daar heb ik alleen maar mijzelf mee. En ik hou te veel van mezelf om die zelfde zelf tekort te willen doen. Dat doet me denken aan wat ooit een therapeut mij toevoegde. “Ga het gevecht met je zelf niet aan aan. De tegenstander kent je veel te goed.” If you cannot beat them, join them.
Wat blijft er dan nog over? Als het gevecht geen optie is en ook geen soelaas zou bieden. Wat dan nog? Misschien rest dan nog slechts de berusting. Het is zoals het is. Af uit. Dat betekent ook dat je het lijf zijn eigen gang moet laten gaan. Kan ook niet anders. Natuurlijk er is samenhang tussen lichaam en geest, maar ze trekken ook hun eigen spoor. Het lijf zegt even rustig aan, de geest zegt laat het niet te veel versukkelen, oefen wat er te oefenen valt. En ik, ik moet de keuze maken tussen activiteit en berusting. Misschien verwar ik berusting wel met luiheid, maar dat komt het lijf soms goed uit. Bovendien is het vandaag zondag en was dat niet altijd al een rustdag? .