Waard

We dachten dat we al ver in Friesland zaten. Maar van hier kun je nog veel noordelijker. En dat hebben we gedaan.
We hebben visite. Visite terwijl we ons zelf op visite voelen in het vriendelijke zomerhuisje. Visite in het kwadraat. De overbuurvrouwen zijn er en delen een paar dagen met ons het vakantiestulpje. We doen wat er dan te doen valt. Georganiseerd niets. Een terrasje wordt bezocht, er wordt gelezen en naar de slimste mens gekeken.
De overbuurvrouwen bieden ons een etentje aan. Uit dank. Had niet gehoeven, maar wordt zeer geapprecieerd. En dan hebben Gade en ik wel een idee. Jaren geleden trouwde mijn bloggende neef. In Dokkum. Dat komt er van als je als van oorsprong Nijmegenaar verkast naar het noorden van het land. Dan loop je het risico een echte Friezin aan de haak te slaan. Dat gebeurde. Het werd een mooie bruiloft, die afgesloten werd met een meer dan voortreffelijk diner. Gade en ik herinneren ons dat nog als de dag van gisteren. Niet alleen de gezelligheid die onontkomelijk gepaard gaat aan een bruiloft, maar ook de kwaliteit en verfijning van de voorgezette schotels. En dat betekent toch wat, dat je ondanks de drukte van een bruiloft, de liedjes en de toespraken het toch vooral dat heerlijke en bijzondere eten is dat je je blijft herinneren. Later hebben Gade en ik er samen met neef en zijn vrouw nog eens gegeten. En weer diezelfde smaaksensatie.
Daarom reden we gisteren nog verder noordwaarts. Op naar Ternaard. Om preciezer te zijn naar De Waard van Ternaard. We hebben gereserveerd. Was niet nodig geweest op deze doordeweeks vrijdagmiddag. We zijn de enige gasten, naast de enkele passant die vlug weer weg is na een kop koffie. Wij niet. Wij zijn niet vlug weg. Wij lunchen van half twee tot ver na vieren. En genieten van het gezelschap en van het voortreffelijke voedsel. Jammer dat Ternaard niet dichter bij Nijmegen ligt.