Vakantiereis

De overbuurvrouwen zijn weer thuis. Gisteravond heb ik hen een whatsappje gestuurd dat ik hen wel van het station wil halen als zij weer in Nijmegen aankomen. Ze waren drie weken weg. Vakantie in Amerika. Ik lees hun antwoord tegen kwart voor negen vanochtend. Daarin staat dat zij om half negen op het station zullen zijn, maar dat zij al door iemand anders worden afgehaald. “Blijf maar lekker in je warme bedje, want wij worden al opgehaald”, staat er in berichtje dat ik te laat lees. Als ik al tandenpoetsend naar buiten kijk, zie ik hen aankomen. Ze worden enthousiast begroet door een andere buurvrouw en ik open het raam en roep heel hard: “Welkom thuis.” Ik ben blij dat ze er weer zijn. Gade vond de straat zonder hen ook maar erg kaal.
Als ik me aangekleed heb, ga ik hen persoonlijk begroeten. Ze hebben drie weken door Amerika getrokken en gevlogen. New York, Denver, Utah, Colorado. Bij een kop thee hoor ik de eerste verhalen. Van paardenritten door de Gran Canyon, dichte deuren en avontuurlijke autoritten naar dorpen van heel lang geleden. Ik ken Amerika alleen van de foto’s. Het enige waar ik zelf geweest ben is de transit-hal van het vliegveld van Miami, maar dat mag je niet eens Amerika noemen. Bij hun verhalen vorm ik mijn eigen beelden. Zij vertellen en ik zie het decor en rijdt met hen in een nachtelijke taxirit door New York. Heel hun vakantie door heb ik contact gehouden. We hebben gewoon ons spelletje Wordfeud doorgespeeld en ik hoorde waar ze waren of er kwam een foto binnen op mijn telefoon.
Vanavond komen de wereldreizigsters bij ons eten. Zullen we nog meer verhalen horen en zullen wij ons nog meer beelden voor de geest halen en onze eigen invulling aan hun vakantie geven. Soms lijkt het dan of we meegereisd zijn en met ons vieren op vakantie waren. Aan de hand van hun verhalen zal ik toch nog Amerika bezoeken.