Holsloot

Ik rijd door een landschap waar de plaatsen wat hun naam betreft zo in de boeken  van Tolkien zouden kunnen liggen. Dalen, Wachtum, De Hool, Erm, Achterste Erm, Oosterhesselen. Ik rijd door Middle Earth, voor dit moment in Drenthe gesitueerd. Ik kom hier zelden of nooit. Na 150 kilometer op de snelweg net achter een regenfront aan gereden te hebben, slinger ik over bochtige weggetjes, laantjes meer, een sprookjeswereld in. Een auto past eigenlijk niet in dit landschap. Een huifkar had beter gestaan.  Ik ben op weg naar een bruiloft. Ik ga mijn nicht, mijn petekind trouwen. Op deze buitenlocatie. Zij en haar lief hebben ruim 60 vrienden uitgenodigd dit feest mee te komen vieren. Ver van Amsterdam, waar zij wonen. De plek heet Holsoot, de plaats van samenkomst het Boheems Paradijs, woonwagencamping. Hobbitnamen, zei ik toch. In een ongeordende opstelling staan er een aantal echte woonwagens en in het midden een open circustent. Daar zal ik het huwelijk gaan voltrekken. Als ambtenaar van de burgerlijke stand van de gemeente Coevorden voor een dag. Er is even wat te doen geweest over de precieze plaats. De gemeente vindt dat het binnenshuis moet gebeuren. Waarom kan niemand mij uitleggen, maar het is nu eenmaal zo. Maar gelukkig is de stevige tent een redelijk alternatief. Het regenfront is voorgoed vertrokken. Ik word door mijn oude familie begroet. De bruid is de dochter van de broer van mijn ex. Maar de banden zijn nog hecht en plezierig. Een zwagerschap kan een scheiding overleven.
Ik hul mij in de toga van de Gemeente Coevorden. Van de campingbaas leen ik een stropdas om de toga een nog wat gekleder aanzien te geven. Als ik niet de ambtenaar van de burgerlijke stand zou zijn, was ik met die toga zwaar overdressed. De gasten hebben zich zomers vrolijk gekleed. De bruid is een plaatje. Màxima verbleekt erbij. Een Amsterdamse trouwpartij in een Coevordens buiten.
Aan mijn peetoomschap heb ik mij weinig gelegen laten liggen, maar met deze huwelijkssluiting is dat naar mijn gevoel weer helemaal goed gemaakt.
Ik rij terug weer de gewone wereld in en ben op tijd in Nijmegen voor nog een sprookje. Een operaconcert op het Königorgel met Miranda van Kralingen en Willem de Vries.
Heel veel moois op een dag.