Zondagmiddag

De tuin is zonovergoten. De poes koestert zich in de warme zon. Op de bank zijn kussens klaar gelegd. Er zijn stoelen bijgeschoven. Gade heeft op deze zondagmiddag een vergadering. Al jarenlang zit zij in een bestuurtje. Maar nu na dertien jaar, of daaromtrent, is het mooi geweest. Het bestuur, vinden zij zelf, is aan vervanging toe. Ik zou niet weten waarom. Ik zit niet in dat bestuur, maar ik kan mij levendig voorstellen dat je het na dertien jaar wel gezien hebt. Niet dat de medebestuurders, die er minstens net zo lang zitten, je tegen gaan staan. Integendeel. Zover ik ze ken zijn het aardige mannen, heel aardige mannen.
Ik laat ze binnen en leidt ze naar de tuin, waar het gezelschapje bij elkaar komt. Als ze er alle drie zijn ga ik naar de Albert Heijn om wat frisdrank te halen. Gade was eigenlijk de vergadering vergeten, kwam er pas in de loop van de avond ervoor achter, toen de supermarkt al dicht was. De vergadering dronk koffie, ik was dus op tijd om nog wat fris te halen, voor als daar na de koffie de keuze op zou vallen.
Als ik terugkom zie ik de vergadering in volle gang. Ik zie ook hoe Nadal al bijna zijn finale tegen Ferrer gewonnen heeft. Na drie kwartier ga ik naar het viertal vergaderaars. Ik vraag wat ze willen drinken. Gade zegt dat ik er gerust bij kan komen zitten. De vergadering is eigenlijk voorbij. Er zijn wat namen genoemd van mogelijke opvolgers voor het bestuurtje. Het is nu tijd voor zondagmiddagtuinpraat. Er wordt wat wijn geschonken, er wordt wat fris geschonken. Er worden wat chips geknabbeld.  Het gesprek kabbelt langs de plaatsen waar bushaltes horen te komen, over afgesloten Waalbruggen en in strikt vertrouwen krijg ik de namen van mogelijke opvolgers in het bestuur te horen. Verstandige keuzes, voor zover ik de mensen ken.
Het is zondagmiddag. Hebben het nog even over een toekomstig bezoek aan Wenen en de Heimat-trilogie van Edgar Reitz. De poes soest in de zon en kijkt niet eens op als het gezelschap vertrekt.