Beurt

Om 8 uur moest ik er al zijn. Onze auto is toe aan zijn grote beurt en de garage kon al vroeg met de werkzaamheden beginnen. Volledige uitgerust ben ik gegaan. In een tasje mijn laptopje, de krant, het boek waar ik in bezig ben en zelfs een plastic zakje met een boterham met kaas erin. Ik installeer mij in de wachtruimte, krijg het wachtwoord voor het draadloos internet en doe alsof ik thuis ben. De komende 2½ uur speel ik mijn dagelijkse ochtend na. Ik eet mijn ontbijtje, blader de krant door en los de puzzel op. Anders dan thuis komt er een oude bekende aan mijn tafel zitten. Hij laat de winterbanden van zijn auto vervangen, al lijkt dat met de weersverwachting voor het komende weekend nog niet echt nodig. Als hij vertrokken is, sluit ik de laptop op het internet aan, type het wachtwoord in en sta weer in verbinding met de rest van de wereld.
Toen ik mij aan de balie meldde vroeg de mijnheer van de garage of hij de ruitenwisservloeistof mag bijvullen en of de airco ook gereinigd mag worden. Later komt hij nog vertellen dat de voorbanden aan vervanging toe zijn en er kan ook direct een apk uitgevoerd worden. Ik geef aan dat alles maar gedaan moet worden. Of er verder nog klachten zijn. “Ja, verschillende, maar niet met de auto”,  denk ik, maar houd die gedachte maar voor me. Bedenk wel dat het mooi zou zijn als er ook een mensengarage zou bestaan, waar je door een aantal ingrepen van wat kleine en grote ongemakken verlost zou worden en weer voor een aantal jaren goedgekeurd bent. Ziekenhuizen lijken daar wel op, maar een garantie wordt daar niet gegeven. Mijn lijf is dan ook geen auto. Je kunt het niet na een paar jaar inwisselen voor een nieuw. Je moet het er maar mee doen. Wat onderhoud aan plegen. Op tijd olie verversen en doorsmeren, maar desondanks onherroepelijk op weg naar een total loss. En ook mijn schrootwaarde stelt niet veel voor. Gewoon doorrijden totdat…
Over een uurtje is onze auto weer zo goed als nieuw, behalve die kras op de bumper dan.