Anouk

Tussen de soep en de asperges door en niet te vergeten het toetje luisterden we naar de finale van het Eurovisie Song Festival. We aten bij vrienden en in afwachting van Anouk stond de tv aan en het geluid zo zacht dat het de conversatie niet stoorde. Bij Anouk, de koffie was inmiddels ook geschonken, ging de tv wat harder. De gastvrouw kon het zelfs meezingen. Ik niet. Ik vond het wel een mooi liedje, maar meezingen, daarvoor bleef de tekst toch nog te ver weg. Niet vaak genoeg gehoord.  Het songfestival is voor mij vooral Teddy Scholten en Corry Brokken. Ik zing nog vlekkeloos mee met het refrein van “Een beetje” of “Wees nog eens lief net als toen”. En daar waar de tekst van een couplet mij na al die jaren ontschoten is, hum ik maar een beetje mee. Toen, ik was nog een kind, ontging mij volstrekt de betekenis van wat het was tussen Faust en Greetje.  Dat rijmde mooi op beetje. Faust las ik pas jaren later op de HBS, geïnspireerd door een bevlogen leraar Duits. En wat ontrouw zou kunnen zijn, dar had ik op die leeftijd nog geen enkele notie van.
In die tijd identificeerde ik mij niet alleen met winnaars. De Spelbrekers werden in het donker laatste met “Kleine kokette Katinka”. Ik was 16 en mijn Katinka heette in die tijd Marcelle.
Bij de puntentelling waren Gade en ik weer thuis. Ik heb hem tot het einde gevolgd. Gade niet. De telling werd afgeraffeld. De 39 jury’s mochten alleen hun beste drie noemen, de rest stond al op het scorebord. Anouk ruilde met België 12 punten en kreeg verder alleen van Denemarken 10 punten. Vijf landen zette ons op een derde plaats. Maar van heel wat landen, waaronder Duitsland kregen we geen punten. Alles samen goed voor 114 punten, een negende plaats. De winnaar Denemarken kreeg 281 punten. De commentatoren bleven blij uitkirren dat we toch maar mooi bij de eerste tien zaten en dat na zo veel finaleloze jaren. Anouk zong heel mooi, prachtig liedje. Maar  Corry en Teddy kan zij mij toch niet doen vergeten, zelfs De Spelbrekers niet.