Verzadigd

Niet ver bij ons vandaan is een lunchcafé. Er werken mensen met een geestelijke of lichamelijke beperking. Zo luidt, geloof ik, de politiek correcte omschrijving. Het lunchcafé heeft een heel bekende naam. Lunchen zonder reservering is een kwestie van geluk hebben. En bij het afrekenen, een omstandige activiteit, want voor elke consumptie krijg je een apart briefje, moet je eerst door de cadeauwinkel voor je bij de kassa bent. Slim concept, want ik heb het pand maar zelden verlaten zonder het een of andere hebbedingetje te hebben gekocht.
Nog niet zo lang geleden zijn ze afgestapt van het louter lunchcafé zijn. Je kunt er ook dineren. Misschien is warm eten een betere omschrijving. Je eet wat de pot schaft, maar kunt wel kiezen uit vlees, vis of vegetarisch. € 7,50 voor het hoofdgerecht. Vooraf en vlaflip t0e. Voor minder dan 13 euro heb je een stevige, eenvoudige doch voedzame en smakelijke drie-gangenmaaltijd. Maar ook bij het avondeten is het al gewenst te reserveren, wil je niet de hond in de pot vinden. Misschien is het ook wel zo druk omdat er in het wijkkrantje een bon stond afgedrukt. Bij inlevering daarvan hoef je  maar een hoofdgerecht af te rekenen als je er twee bestelt. Gade en ik hebben de bon uitgeknipt. Een paar weken geleden gingen we op de bonnefooi. Niet dus. De tent zat helemaal vol. Van de week gereserveerd. Tafel voor twee. Het is weer afgeladen vol, maar de wachttijden zijn kort. De maaltijd is eenvoudig, maar erg lekker. Snijbonen, aardappelen en heel veel stoofvlees. Gade eet vegetarisch. Ook een keurige portie. Het stoofvlees is werkelijk verrukkelijk.
Als we gaan afrekenen met onze lading briefjes en de nodige cadeautjes uit de winkel, staat bij de kassa naast ons een duidelijk deftige mijnheer. In zijn hand ook een kortingsbon. De kassajuffrouw vraagt hem of het gesmaakt heeft. Hij aarzelt en met de hete aardappel nog in zijn keel antwoordt hij: “Ach, we zijn verzadigd.” Zeur toch niet man, denk ik, het was gewoon lekker eten in een genoeglijke ambiance. Wat wil je nog meer?