25

Deze week was het 25 jaar geleden dat Gade en ik elkaar bekenden. Mooie bijbelse term voor wat er in mei 1988 geschiedde. Eind 1987 zat ik in de sollicitatiecommissie die haar aannam bij de gemeente. En iets meer dan een paar maanden later werden we een stel. Het kan onverwacht lopen in het leven.
In de afgelopen 25 jaar is er heel veel gebeurd. Ik ging scheiden. Ik ging trouwen. Gade ging trouwen. We trouwden met elkaar. Ik verhuisde. Gade verhuisde. Er gingen twee zussen en een broer dood. Een moeder overleed. Een dochter promoveerde. Met een zoon kocht ik een seizoenkaart bij N.E.C. Ik kreeg een hartaanval. Vierde mijn 53e verjaardag niet, je moet de goden tenslotte niet verzoeken. Gade leerde mij Frankrijk kennen. Ik sloot honderden huwelijken. Ging met pensioen. Kreeg een lintje. Bezocht Pskov. Gade ging in Amsterdam werken. Gade ging in Arnhem werken. Samen hadden we een abonnement op een balletreeks in de Stopera. Gade beval mij boeken aan. Ik haar. Op zomerse dinsdagavonden gingen we naar orgelconcerten. Gade had vrienden. Ik had vrienden. Samen hadden we vrienden. Vrienden gingen dood. We kregen nieuwe buren. We kregen nieuwe overburen. Ik ging golfen. Gade ging golfen. Samen gingen we golfen.
En ik deed nog veel meer. En Gade deed nog veel meer. En samen deden we nog veel meer. Al 25 jaar lang. Hoe kort lijkt die tijd. Ja, inderdaad, alsof het gisteren was. 25 jaar is maar een dag geleden. Zo krimpt de tijd.
En of ons nog eens 25 jaar gegeven zijn? Waarschijnlijk niet. IJdele hoop. Maar de tijd die komt zal minstens zo feestelijk, genoeglijk, saamhorig, eigen en soms droef  zijn als de voorbije 25 jaar. En hoe lang die tijd ook duurt, hij zal 25 jaar of een dag lijken.