Hemelvaart

Ik heb mij nooit veel aan Hemelvaart gelegen laten liggen. Ik ben vast op deze doordeweekse zondag heel vroeger als kind met mijn vader en moeder ter kerke gegaan. Denk ik, want in die tijd vervulden wij trouw onze zondagsplicht, zelfs als die op een donderdag viel. Nu vind ik het nog vreemd dat deze dag nog steeds als zondag wordt gevierd. Niet alleen door de kerkelijke goegemeente, maar ook door de hele burgerlijke maatschappij. Zo maar een vrije dag en dat in deze economisch zo zware tijden.
De hemelvaart van de Heer is ook een wonderlijk verhaal. Alleen maar als een zelf te duiden metafoor te lezen. De evangelisten Markus en Lukas melden in een kort zinnetje dat Hij (met een hoofdletter) is opgenomen ten hemel. En dat is het. Niks geen beeldende beschrijving van de hemelvaart. Johannes heeft het er helemaal niet over en Mattheus lijkt een hemelvaart te ontkennen en meldt dat Hij (met een hoofdletter) heeft gezegd: “Ik blijf bij u, tot het einde der tijden.” Dat is een mededeling die vertrouwen geeft. Niet stilletjes verdwijnen, maar bij ons blijven. Daar zou ik wel in kunnen geloven. Niet een zoon van de allerhoogste die na gedane arbeid ertussenuit peert en weer veilig bij zijn vader gaat wonen.
De meest beeldende beschrijving van ‘sheren hemelvaart staat in de handelingen der apostelen: “…werd hij voor hun ogen omhoog geheven en opgenomen in een wolk, zodat ze hem niet meer zagen.” Nu is het natuurlijk wel zo dat een wolk nog lang geen hemel is, maar het stimuleert de verbeelding toch nog meer dan de kille constatering “hij is opgenomen ten hemel”. Ooit werd mijn fantasie ook gevoed door de verhalen van zuster Francisca op de kleuterschool en later broeder Casianus van de Broeders van OLV van Lourdes op de lagere school. Die konden van de hemelvaart een spannende gebeurtenis maken, een wonderlijk geheel, met een ontredderd achterblijvende schare apostelen, wachtend op Pinksteren. Maar daarover misschien over tien dagen meer.